ГОС.ЖАУАПТАР.01. азастан тарихы мемлекеттік емтихан
 Скачать 283.95 Kb.
|
|
Жәңгір хан тұсындағы Қазақ хандығы. Орбұлақ шайқасы. Орбұлақ шайқасы 1643 жылдың көктемінде Қазақ хандығы мен жаңадан негізі қаланған Жоңғар хандығының арасында болды. Шапқыншылықтың басты себебі – жоңғар ақсүйектерінің қазақтардың құнарлы жайылым жерлеріне көз тігуі еді. Жоңғар хандығының негізін қалаған Батыр қонтайшы 1643 жылы 50 мың әскерімен қазақтардың жеріне басып кіреді. Бұны естіген қазақ ханы Жәңгір уақыт оздырмай бар жоғы 600 жасағымен жауға қарсы аттанады. Шайқас Жоңғар Алатауының етегіндегі Орбұлақ деген жерде (қазіргі Алматы облысы, Алтынемел асуы) болған. Мұндағы екі таудың ортасында қазақтар жоңғардың қалың қолына небәрі 600 әскермен 3 күндей төтеп береді. Шайқастың үшінші күні Самарқаннан Жалаңтөс батыр 20 мың қолымен көмекке келіп, жоңғарларды тас-талқан етіп жеңіске жетеді. Қазақ тарихында аса ірі соғыс саналатын бұл шайқастың жеңіспен аяқталуының басты себебі Жәңгір ханның көрегендігі еді. Ол шайқас болатын жерге алдын ала келіп, барлау жүргізіп, әскерін шабуылдауға ыңғайлы болатындай екі таудың ортасындағы терең сайға орналастырады. Кейбір деректер бойынша бұл екі таудың биіктігі 200 метр, теңіз деңгейімен өлшегенде 2000 метрге дейін барады. Жоңғар әскерінің осы қос таудың ортасынан өтетінін білген Жәңгір хан алдын ала көшпелілердің соғыс тарихында бұрын болмаған ор қазып, бекіну тактикасын қолданады. Ол ор қазып, білтелі мылтықтары бар әскерлерін ор ішіне орналастырып, екі таудың шыңына мерген садақшылары мен тас атқыш жауынгерлерін отырғызады. Жоңғарлар еш алаңсыз екі таудың ортасына кіргенде қазақтар екі жақтан бас көтертпей тас жаудыра бастайды. Тас тау болып үйіліп, жоңғар әскерінің бір бөлігі қуыстың ішінде, екінші бөлігі сыртында қалады. Дәл осы кезде қазақтар ес жинауға мүмкіндік бермей, бірден оқ жаудырып, жоңғарлардың әскерін зор шығынға ұшыратады. Осылайша Жәңгір хан шайқас нәтижесі санда емес, сапада, өрлік пен намыста екенін дәлелдейді. Жәңгір ханның тамаша жеңісі туралы дерек тарихнамада XVIII ғасырдан бастап жазылған. Орбұлақ шайқасы туралы алғаш мәлімет берген неміс тарихшы И.Э. Фишер болатын. Орбұлақ шайқасын қазіргі заманның тарихшылары аты аңызға айналған Фермопил түбіндегі шайқаспен, ал Жәңгір ханды Спарта патшасы Леонидпен теңестіреді. Шын мәнінде осы екі оқиғаның бір-біріне ұқсас жерлері көп. Ежелгі гректерден келе жатқан аңыз бойынша Спарта патшасы Леонид өзінің 300 әскерімен бір жағы теңіз, екінші жағын тау қоршаған тар жерде Ксеркстің 80 мың әскеріне қарсы тұрады. Ал Жәңгір ханның 600 қолы жоңғардың 50 мың әскерін жанкештілікпен Орбұлақ тұсында тоқтатып, бестен бір бөлігін жойып жіберген. Жәңгір хан шапқыншылық заманда ел басқарып және өз өмірін халқының қауіпсіздігіне арнады. Ол сыртқы саясатқа ерекше көңіл бөлді. Шығыс Түркістан, Орта Азия, қалмақ ұлыстарымен тығыз қарым-қатынас орнатты. Бүгінде Орбұлақ шайқасы болған жерге ескерткіш орнатылған. Тәуке ханның билікке келуі, оның саясаты. Тәуке ханның «Жеті жарғысы» Тәуке ханның ішкі саясаты. Қазақ хандығының Сырдария бойындағы қалалар үшін ұзақ уақыт бойы жүргізген күресі XVI ғасырдың аяғында Түркістан мен оның қалаларын және Шайбани әулетінің аса ірі жері–Ташкентті Қазақ хандығының құрамына қосумен аяқталды. Бұл территорияларды Қазақ ханының құрамына қосу туралы 1598 жылғы шарт Мауараннахрдың Шайбани әулетінің орнына келген жаңа Аштархани Әулетінің өкілімен жасалды. Сөйтіп, Сырдария бойындағы қалалар үшін, Оңтүстік қазақстанның территориясы үшін бір жарым ғасырға созылған күрес уақытша аяқталды. Алайда, Есім ханнан (1598-1628 жж.) кейін Қазақ хандығының жағдайы одан сайын нашарлай түсті, феодалдық қарқысулар ұлғайып, жоңғарлар Жетісудің бір бөлігін уақытша басып алып, бұл өңірде көшіп жүрген қазақтар мен қырғыздарды бағындырды. Бұхара әскерлері Ташкентті алып, қазақтарды ығыстыра бастаған кезде, қазақ ханы Жәнгір (1628-1652 жж.) Бұхара хандығымен одақтасып, жоңғар феодалдарынның шабуылына қарсы күресті. Жәнгір хан өз өмірінің деңін жоңғарлардың шапқыншылығына тойтарыс берумен өткізіп, оларға қарсы үшінші рет 1652 жылы болған шайқаста Жәнгір хан өлтірілді. 1680 жылы хандықтың тағы Жәнгірдің баласы Тәуке ханға (1680-1718 жж.) көшті. Тәуке хан 1680 жылы таққа отырғанда Қазақ хандығының ішкі және сыртқы саяси жағдайлары мәз емес еді. Феодал шонжарлардың арасында бақталастық пен алауыздықтар күшейе түстіп, әрбір сұлтан өз иелігіндегі ұлыстарды жеке-дара билеп, дербестенуге тырысты. Қазақ жүздерінің арасында бұрыннан келе жатқан байланыстар нашарлап, олар бір – бірінен оқшаулана түсті. Үш жүз үшке бөлініп, сөз жүзінде қазақтың ұлы ханына тәуелді болғанымен іс жүзінде өз алдына билік жүргізді. Бұл жағдайлар жалпы қазақ халқын біріктіріп, сыртқы шапқыншылықтан қорғануға кесірін тигізді. Алауыздық пен өзара дау-жанжал, қақтығысқа белшісінен батқан қазақтарға Шығыстан, Арқадан төтеп берген жоңғарлардың шабуылы күшейе түскен еді. Осындай қиындық кезеңде хандық құрған Тәуке алдымен Россия және оңтүстіктегі көрші елдермен қарым – қатынасын түзей отырып, қазақ қоғамының ішкі дау-жанжалды, барымтаны тежемей, уақ хандықтардың уақытша болсада ынтымақтастығын көздемей тұрып, сыртқы жаулар мен батыл күресуге болмайтынын ол жақсы түсінді. Хандық билігін күшейтуге бағытталған ірі-ірі өзгерістер жасады. Тәуке өзінің саясатын феодалдық билер мен шонжарларға, батырларға сүйеніп жүргізді. «Xалық кеңесі» мен «Билер кеңесін» тұрақты орган ретінде қалыптастырып, олардың рөлін арттырды. Жыл сайын белгілі бір мерзімде Күлтөбеде 3 жүздің басын қосқан жиын өткізіп тұрды. Тәуке ел бірлігі бұзылуының ұйтқышылары феодал ақсүйектер мен сүлтандарды әлсіретуге, мемлекеттік құрылысты күшейтуге тырысты. Жүздер мен ұлыстар арасындағы күрделі тартыстар билер кеңесінде, абыройлы да әділетті де Төле би, Қазыбек би, Әйтеке би, т. б. билер адында шешілді. Тәуке билікті өз қолына алды. Өзінің алысты болжағыш саясаткер екендігін елге таныта білді. Оның қолына ең маңызды көш – қоңысты белгілеп бөліп беру, алым - салық салу, сот ісі, қарулы күш т.б. қызмет түрлері жинақталды. Сыртқы жағайды назарда ұстап, кәмелетке толғандарға 5 қарумен жүруді міндеттеген. Сөйтіп, «қара қазаққа» сүйенген Тәуке хан көп нәрсе ұтты. Өйткені билер кеңесі барлық румен тығыз байланыс орнатып, ел бірлігін халық көкөйіндегі көкейтесті мәселелерді: қөш- қоныс, ел тыныштығы, сыртқы жаудан қорғану, т.б. талқыланды. Ақыры, билер кеңесі ханның кеңесу органына айналып, зор саяси маңызға ие болды. XVII ғасырдың аяғында қазақ хандығының ішкі және сыртқы саяси жағдайы өте шиелінісе түті. Халық басына қиын да қилы заман орнады. Сыртқы душпандар жиі торуылдай бастады. Ал қуатты сұлтандар өздерінің иілігіндегі ұлыстарды жеке – дара билеп, дербестенуге бой ұрды. Сондықтан Тәуке елдің ауыз бірлігін нығайтатын шаралар қарастыра бастады. «Жеті жарғы» заңдар (Тәуке ханның заңдары). XVII ғасырдың аяқ шенінде қазақтардың әдеттегі қуқық (право) нормалары бір жүйеге келтіріліп, толықтырылды. Тәуке хан билік құрған кезде тұжырымдалған заңдар «Жеті жарғы» деген атпен мәлім, мұның өзі сөзбе–сөз алғанда «жеті ереже» деген сөз. «Жеті жарғыда» орта ғасырдағы қазақ қоғамының патриархаттық-феодалдық правосының негізгі принциптері мен нормалары баянды етілген. Ғылыми әдебиетте бұл заңдық (юридикалық) құжат (документ) «Тәуке ханның ережесі» немесе «Тәуке ханның заңдары» деп аталады. Деректемелерде «Жеті жарғының» авторы кім болғаны жөніңде мағлұматтар жоқ. Тарихи аңыздарға қарағанда, оны жасаушы Тәуке хан дейді: ол Күлтөбе деген жерде үш жүздің өкілдері болған билердің басып қосып, «Қасым ханның қасқа жолы», «Есім ханның ескі жолы» заңдарын «Жеті жарғы» деп аталатын нормаға біріктірген екен деседі. «Тәуке хан ережесінің» негіздері туралы қайсы бір тиянақты пікір айту қиын, кейбір ғалымдар оның негіздерін Шыңғыс ханның Ясасынан іздейді, енді біреулері «Жеті жарғы» Ясадан мүлдем тәуелсіз жазылған деседі. Тегінде, «Жеті жарғының» негізгі көзі деп бәрінен бұрын қазақтардың әдеттегі байырғы правосын, сондай – ақ Тәукеден бұрын өмір сүрген қазақ хандарының жазылмаған заң ережелерін мойындаған жөн. Заңдарға негізінен алғанда қазақ қоғамының XVII ғасырдағы әскери – саяси және әлеуметтік өмірінің қажеттеріне жауап беретін ережелер енді. «Жеті жарғыны» жасау қолданылып келген әдеттегі правоның нормаларын қазақтың феодалдық қоғамының жаңа қажеттеріне бейімдеу, бұл орайда ол нормалардың феодал ақсүйектердің мүдделеріне сай келетіндерін ғана сақтау мақсатын көздеді. Сөйтіп, Тәуке ханның «Жеті жарғы заңдары» қазақ қоғамының сол замандағы әлеуметтік және құқық нормалары заң жүзінде баянды етілді. «Жеті жарғыға» әкімшілік, қылмысты істер, азаматтық право нормалары, сондай-ақ салықтар, діни көзқарастар туралы ережелер енгізілген, яғни онда қазақ қоғамы өмірінің барлық жағы түгел қамтылған. Мазмұны жағынан «Жеті жарғы» үш болімнен турады: біріншіден, қазақтың ежелгі әдет –ғұрып заңдарын қамтыған «Қасым ханның қасқа жолына» негізделген, екіншіден, одан соңғы өзгерістер, соның ішінде «Есім ханның ескі жолына» негізделсе, үшіншіден, Тәуке ханның дәуіріне , саясатына сай енгізілген жаңалықтар. «Жеті жарғы» жеті заңнан құралды: 1. Жер дауы заңы (земельный закон) 2. Отбасы - неке заңы (семейно – брачный закон) 3. Әскери заң (военый закон) 4. Сот заңы (судебный закон) 5. Қылмысты істер заңы (уголовный закон) 6. Құн заңы (закон о Куне) 7. Жесір дауы заңы (закон о вдовах) Сөйтіп, «Жеті жарғының» біздің заманымызға дейін жеткен заңдар осындай еді . Тәуке ханның сыртқы саясаты. Тәуке ханның сыртқы саясаты атырабындағы елдермен тату көршілік байланыс орнатуға, олармен экономикалық, сауда – саттық қарым – қатынас жасауға тырысқан бейбіт дипломатиялық саясат болды. Тәуке хан Бухара хандығымен бибітшілік қарым – қатынаста болуға, Орта Азиядағы отырықшы аймақтармен, қалалармен сауда – саттық жасауға тырысты. Қазақ хандығымен жауласып келген жоңғар хандығына да соғысты тоқтатып тату көршілік қатынас орнату жөнінде Қазыбек би бастаған елшілер жіберген. Ол кезде мейлінше жауласып алған жоңғарлар мен қазақтарды4 бітімге келе қоюы мүмкін емес еді. XVII ғасырдың соңы мен XVIIІ ғасырдың басында жоңғар феодалдары қазақ хандығына үздіксіз шабуыл жасап тұрады. Олар Оңтүстік Қазақстанды және Сырдария бойындағы базарлы қалаларды, сонымен қатар ең маңызды кереуен жолдары өтетін территорияны да басып алуға тырысты. 1681 – 1685 жж. жоңғар феодалдары Оңтүстік Қазақстанға бірнеше рет жабуыл жасады, Сайрам қаласын қиратып, егіншілікпен айналысқан ауылдарды күйретті. XVIIІ ғасырдың бас кезінде жоңғар әскерілерінің бір тобы Сарысу өзеніне жетсе, екінші бір бөлігі Орта жүздің шығыс солтүстік аудандарына басып кірді . Қазақ ханы Тәуке береке – бірлікті барынша күшейтіп, сыртқы жауға батыл күрес жұмсау үшін қажымас қайрат жұмсады. 1710 жылы жауға қарсы қалай төтеп беру мәселесін талқылау үшін Қарақұм маңында барлық қазақ жүздерінің өкілдері бас қосты. Халықжасақтары құрылды, бұлар жоңғар әскерлерін шығысқа қарай ығыстырды. Бірақ, бұл жеңіс баянды бола алмады. Өйткені бұл кезде жоңғарлар жұм (біріккен), қазақтар бытыраңқы болды. Қазақтың феодал шоншарларының арасындағы алаусыздық пен енжарлық, сыртқы жаудан қорғану үшін жалпы халық күшін жұмылдыруға кедергі болып отырды. Бұл жағдайды пайдаланған жоңғарлар шабуылды қайта бастады. 1716 жылы бұлардың әскерлерінің негізгі бөлігі Іле өзенінен Аягөзге қарай жорық бастады. Нақ осы кезде жоңғарлардың отрядтары Абақанға қарай беттеп, Бие және Катун өзендерінің арасындағы жерді басып алды. Тауке хан Россия мемлекетімен де тату, достық қарым – қатынас жасауға тырысты. Алайда, Тәуке хан қазақ хандығын бір орталыққа бағынған күшті мемлекет етін құру мақсатын жүзеге асыра алмады, халқының басым копшілігі көшпелі және жартылай көшпілі мал шаруашылығымен айналысқан және патриархалдық-феодалдық қатнас үстем болып отырған елде мұны жүзеге асыру мүнкін емес еді, оған қазақ хандығының сыртқы жағдайы да мүнкіндік бермеді. Сөйтіп, қазақ хандығы бытыраңқылық жағдайда кала берді. Әрине, бул бұрын- сонды Орта Азия өңірде тарих сахнасына шыққан көшпелі хандықтардың бәріне ортақ жағдай еді. Солай бола турса да, Жәңгірдің баласы Тауке хан (1680-1718 жж.) тұсында қазақ хандығың бірлік-берекесі күшейе түсті. Тауке хан қазақ тарихында «Әз Тауке», «адамзаттың данасы» деп аталды. Ол хан тағына отырған сөң, қазақ хандығында асқынған ішкі феодалдық алауыздық пен бытыраңқылықты жойып, бір орталыққа бағынған қазақ хандығын құруға қажырлы қайрат жұмсаған мемлекет қайраткер деп, толық есептеумізге болады. «Халықтың ханы, сұлтаны, пір-әзіреті қастан өлтірілсе, олардың әрқайсысы үшін жеті кісінің құны мөлшерінде құн төленсін». Яғни қарапайым ер адамның құны 1000 қой немесе 100 түйе, я болмаса 200 жылқы болса, сұлтан мен қожаның құны одан жеті есе көп;«Төрелер мен қожалардың жай қатардағы біреуі өлсе, олардың әрқайсысына екі кісінің құны төленсін». Сонымен қатар, қоғамдағы тұрмыстық және адамгершілік қатынастарды құқықтық тұрғыдан жетілдіре түскен.«Сырттан кірген адам үйге кірерде мініп келген атын босағаға байлағандықтан біреуді теуіп өлтірсе, бүтін құн, үйдің жапсарына байлаған ат теуіп өлтірсе, жарты құн, ал үйдің артына байлаған ат теуіп өлтірсе тек ат-тон айып тартады»«Ата-анасын туған баласы ренжітіп, қарсы келіп, қол жұмсаса, онда ол баланы ата-ана өлтірсе де ерікті, сұраусыз болады».«Кәмелетке жеткен баласы туған ата-анасына тіл тигізіп сөккені үшін (қол тигізбесе) қара сиырға не қара есекке теріс мінгізіп, мойнына құрым іліп, ауылды айналдыру керек»«Құйрық-бауыр жесіп, құда болған соң ақ баталы жесір басқаға кетсе, оған берілген қалыңмал жесір иесіне түгел қайтарылып, оның үстіне қалыңсыз қыз немесе бір қыздың қалыңмалы беріледі»«Ұры айыр түйеге нар, атқа аруана, тайлаққа атан, тайға ат, қойға тана төлейді. Оның үстіне үш тоғыз айып төлейді».Осы соңғы өзгерістермен қатар жер дауы, отбасы және неке заңы, қылмыс пен құн дауына, ұрлық-қарлық, тонаушылыққа және куәлік ету мен ант беру рәсімдеріне орай қалыптасып, тұжырымдалған қазақтың ұлттық әдет-ғұрып заңдары Жеті жарғыда көрініс тапты. XVII ғ. және XVIII ғ. Қазақ халқының рухани мәдениеті. Қазақ халқының мәдениеті сонау ғасырлардан, біздің ата-бабаларымыздың нұсқауымен келе жатыр. ХV-XVIII ғасырлардағы қазақ халқының мәдениеті – қазақ жерінде өмір сүріп , қазақ ұлтын құраған рулар мен тайпалардың материалдық мәдениеті және рухани мәдениетінің заңды жалғасы. Ол заманға қарай жаңарып, өзгеріп отырды. Қазақ халқының мәдениеті – өзіндік сипаты бар дәстүрлі мәдениет. Қазақ халқының қалыптасуына байланысты, қазақ халқына тән материалдық және рухани мәдениеттің сипатты белгілері орнықты. Бұл қалыптасқан мәдениет қазақ халқының өз атабабаларының мәдени қазыналарын қамтыған мәдениет болды.Қазақ халқының мифтік аңыздары, аспан әлемі жөнінідегі түсініктері, байырғы қазақ күнтізбесі , бай әдеби мұралар, көркем өнердің сан алуан түрлері, шежірелік шығармалар, халық емшілігі және материалдық мәдениет мұралары т.б ұрпақтан-ұрпаққа жалғасып келе жатқан көне мәдениет куәліктері екені анық. Халық бұқарасы материалдық мәдениет, рухани мәдениет жетістіктерінің жасаушылары болды. Қазақ халқы көшпелі мемлекет болғандықтан рухани мәдениеттің оның өмірінде Тәуелсіз Қазақстан халықтары бай рухани мәдениетті пайдалана отырып, ХХІ ғ рухани мәдениет Қазақ халқының қалыптасуымен қатар жүрді. І.1. Түркілер дәуіріндегі рухани мәдениет. Ертедегі түріктер дінінің негізі Көкке (Тәңір) және Жер –Суға өзінің мәні жөнінен бұдан кейін тұрған әйел тәңірісі Ұмай ертедегі орта ғасырлардағы барлық түркі тілдес тайпалардың наным-сенімінде қасиетті осы сипатталған наным-сенімдер ежелгі түрік тайпаларына, оның ішінде оғыздарға, Ертедегі түріктер арасында әр түрлі діндер таралған, олардың ішінде Алдыңғы орта ғасырларда будда дінінің негізгі миссионерлері рөлін соғдылар бұдан бұрын атап өтілгеніндей, VI ғасырдан бастап түріктер будда дініне көше бастады. VII-VIII ғасырларда несториандық ілім Оңтүстік Қазақстан мен Жетісу қалаларында Ұлы Жібек жолының бойымен келесі бір дін — манихей діні Манихей дінінің Жетісу мен Қдзақстанның оңтүстігінде, бірінші кезекте, отырықшы Қазақстанның ортағасырлық қалаларының тұрғындары арасында тағы бір дүние жүзілік Б. з. б. ІІ-І мыңжылдықта Сібір мен Орталық Азиядағы Орта және Орталық Азияның ғұндардың (хунну) тайпалық одағы құрған.Алайда, Қазақстанның онтүстігі мен Жетісудың далалық өңіріндегі тілдік жағдай VІІІ-Х ғасырларда, алғашында Ертіс өңірінде көне түрік тілдес көлемді түрік тобының тілдерімен қатар Оңтүстік Қазақстан мен Жетісуда отырықшы-егіншілікпен айналысқан. Сонымен, біздің заманымыздағы I мыңжылдықтың ортасы мен екінші жартысын Орта Азия мен Қазақстан аумағында тұрған халықтар ертедегі дәуірдің Алматы маңындағы сақ обасын қазған кезде табылған күміс тостағандағы VІ-VІІ ғасырларда Түрік қағанатының құрамына кірген. Деректемелерде түріктер «қажетті адамдардың, жылқының, алым-салық пен малдың санын» Түрік қағанаты тарихының алғашқы кезеңінде, кеш дегенде VII ғасырдың ертедегі түрік жазуын тұңғыш рет XVIII ғасырдың 20-жылдарында Iжартысында руналық жазулардың барлық табылған ескерткіштері ішінде Солтүстік Монғолияның негізінен Орта Азия мен Қазақстан аумағында руналық ескерткіштердің екі тобын бұл ескерткіштердің бәрі Батыс түрік кағанаты мен Қарлұқ мемлекетінде Ертедегі түріктердің руна жазуы XI—XII ғасырлардан кейін қолданудан шығып түріктердің руналық жазуымен қатар Қазақстанның оңтүстігі мен Жетісуда соғды Монғолия мен Енисейдің руналық текстері маңызы зор тарихи құжаттар екі жазудың да композициясы әбден ұқсас. І.2. Моңғол жаулап алуларынан кейінгі құрылған мемлекеттердегі мәдениет. Бұл кезеңнің рухани мәдениеті Дешті Қыпшақ аумағында ежелгі түрік, Фольклор. Ауызекі халықтық-поэтикалық шығармашылық Алтын Орда халқының рухани мәдениетінің ол кезеңдегі фольклордың ең ертедегі үлгілері ғарыштық, тотемдік, этиологиялық құл иеленушілік мемлекеттерде алғашқы қауымдық мифтер циклдерге айналдырылып қана фольклор жанрлардың арасында әдет-ғұрыптық өлеңдер, ертегілер батырлық жырлар, мақалдар әдет-ғұрып өлеңдерінен айырмашылығы ертегілер тәрбиелік, көңіл көтеру мақсатында айтылды, халық арасында жалпы Шығыс ертегілері мен ғибратты-новелла сипаттағы мысал. Бұл кезенде Алпамыс, Қобыланды, Сайын, Қозы Көрпеш туралы ертеден , Қобыланды батыр туралы эпостың көне негіздері де VІІІ-ІХ ғасырларда,«Ер Сайын» эпосы да нақ осылайша қалыптасқан. |