Серік Лина Дипломдық жұмыс 1. Дипломды жмыс Таырыбы ытайды азіргі заман жазушысы Юй Хуа жне оны Тіршілік
 Скачать 127.73 Kb.
|
|
2.2 Бас кейіпкер Фугуйдың трагедиялық образы. «Тіршілік» романдағы Фугуйдің өмір сұрген дәуірі, дәл мемілекетінің қоғамдық және саясатының аумалы төкпелі болып жатқан кезі болатын. Қарапйып жәй бұхара халық үшін бір мемілекеттің гұлденуі мен құлдырауы оның өміріне онша қатысы жоқ еді, ол тек өз отбасындағыларға ғана көңіл бөледі. Алайда, «оларға ешқандай қатысы жоқ сияқты көрінетін қоғамдық оқиғалар олардың тағдырын мықтап меңгерді» [33: 15]. Юй Хуаның «Тіршілік» романында кішігірім адамдардың трагедиялық тағдыры арқылы қоғамдық құбылыстарды бейнелеп қана қоймай, сонымен қатар сол кездегі қоғамның рухани өркениетін де оқырмандарға көрсетіп отыр. Фугуй ғана емес, оған ұқсас көптеген Фугуй бар, бірақ осы Фугуй «өткенді еске алуды ұнатады, өзін әңгімелеуді жақсы көреді, осылай болғанды, оның өмірі қайталана беретін сияқты». Ары қарай Фугуйдің кейіпкер образына талдау жасаймыз: Еріншек және опалы ұлдың образы. Жас кезіндегі Фугуй, өзінің аты сияқты, ауқатты помещиктер отбасында өмір сүрген, оның әкесі бұрын құмар ойынымен айналысқан, бұл Фугуйдың өсіп-жетілу барысында әкесінің оған жауапкершілік пен құлшыныстың жоқ екендігін біліуге болады. Фугуй ысырап етуді, алма пыс ауызма түс деп даяр астың иесі болғанды жақсы көреді, ол құлдарға өзін арқалатқанды ұнатады.өзінің құның құмар ойын үстелінен табуды ұнатады. Осылайша оның үйінің мүлкі ойламаған жерден ысырап болды. Бір адам жоқшылықтан бардамдыға айналса өзін-өзі оңай жоғалтып алады. бірақ, бардамды отбасынан түгі жоқ тақыр кедейге айналса, ол сөз жоқ ауыр соққы болады. Бұл сөз жоқ бір адамның мінезін өзгертеді, оның үсітіне отбасының құлдырау оның атақ құмар және ойын құмарлығының арқасында болып отыр. Фугуйдің «ұлының образы» әкесінің алдында үлкен қарама-қайшылыққа ие. Алдымен ол әкесіне менсінбейтін көзқарас танытты. Ол үшін әкесінің оған кінәлауы жас кезінде өзін мазақ еткен. Отбасының түбіне жеткен соң, өзінің қаншалықты үстірт және надан екенін сезді. Бірақ оның орының толықтырып үлгермей жатып, әкесі қайтыс болды. Фугуй іштей өзін-өзі қатты кінәлайды, бірақ шындықтың алдында ол тек әкесін жерлейді. Ұлының образының толық өзгерту оның анасына деген қамқорлығынан басталады. Фугуй анасының «үш дюймдік алтын лотосына» жаны ашиды және анасының шаршауын қаламайды. Ол өзі атызбасына барып жұмыс істейді. Цзячженді қайнатасы алып кеткен соң, анасының Цзячжен мен әлі күнге дейін жұздеспеген немересін қатты сағынып жүргенін сезеді, сондықтан Фугуй анасының көңілі үшін, қанша ұрыс естіседе бәріне шыдайды. Фугуй ақылға қонымды және опалы бола бастайды. Алайда, Фугуй өзінің туған анасының көз жұмар алдындағы кезін көре алмады. Юй Хуа кезінде «ақыл менің жазушылығымның орынын баса алмайды. Осыған байланысты мен ұзақ уақыт бойы ашуланған және немқұрайлы суық қанды жазушы болдым» деген болатын[34, 48]. Бірақ, мақаланың басында Фугуй Юй Хуаның жазбасында ашуланшақ әрі жанашыр болды. Юй Хуа енді шындықпен “шиеленіскен” байланыста емес екенін көруге болады, оның жазу стилі жеңілдегенін байқауға болады. Ол адамдарға тектілікті көрсетуі керек. Мұнда айтылған тектілік – бәрін түсінгеннен кейінгі трансценденттілік, жақсылық пен зұлымдыққа бірдей қарап, дүниеге жанашырлықпен қарау». Демек, Фугуйдің өзгеріске дейінгі және кейінгі кейіпкер бейнесі жанашырлық пен аяушылыққа лайық және оны сол дәуірдегі ұлттық трагедияның бейнесі деп айтуға болады. Қатал әрі сүйіспеншілікке толы әке бейнесі «Әке» әдеттегі қоғамдық рөл ретінде Юй Хуаның 1980 жылдардағы романдарында негізінен жоқ – ол сахнаға шықса да, ол әдеттен тыс күйде болуы керек. Ол келесі ұрпақпен қатар өмір сүре алмайтын сияқты. Бірақ романда, Юй Хуаның «әке образы» өмірдегі мықты тұлға ғана емес, сонымен қатар балаларының сүйеніші бола бастады. Цюциннің алдында Фугуй қатал әке болды. Фугуйдің еңсесі тұрмысағы жоқшылықтан түсіп кетпеді. Фугуй бұл әлем өзінікі емес екенін біледі. Бірақ бұл үй өзінікі. Фугуй өзі жолының басқалардан өзгеше екенін біледі. Басқалардың ақшасы жоқ болғандықтан мектепке бару орайы болмады, ал өзінің ақшасы бар бола тұрсада жақсы оқымады. Фугуй қызының сол бір реткі ауырудан саңырау болып қалғандықтан мектепке барып оқыи алмайтының біледі, сондықтан ол барлық үмітін Юцинге артып, сүйікті қызын Юциннің оқу ақысына айырбастауға да риза еді. Бұл өмір қаншалықты қасыретті еді, жан ашыр жақндарың қаншалықты құнды десеңші. Сюцинг –Фугуйдің жүрегіндегі мақтанышы: мейірімділік, ақылдылық, перзенттілік және еңбекқор. Бұл мінездеме дәл қытайдың қарапйым дихандарының өкілі. Фугуй жақындарының арт-артынан оны тастап көз жұмғаның көрген соң, не істерін білмей, тек ашуын ауруханадан алды, бұл аурухана шынымен де жақсы жер емес, Юй Хуа адамдар өлген соң тек ақ матаны жабасалса, қанша қамығып жыласа да, жақындарымен мәңгі кездесе алмайтынына көзі жетті. Табанды және тұрақты күйеудің бейнесі. Цзячженнің өлімі – бұл Фугуй үшін алып айтқанда, тағдырдың басқа жазғанына жүгіну, оның жүрегі күңгірт сезінді және бұл жүрек енді ешқашан жарық көрмейді. Цзячжэннің еңбекқорлығымен мен мейірімділігі қытайдың дәстүрлі әйелдерінің бейнесі, ол ең мықты рөл атқарады және Фугуйге үлкен бақыт әкеледі. Өмір өсу үшін тәжірибе мен қиындықтарды қажет етеді, сонда ғана қалай қастерлеу керек екенін біледі. Фугуй әйелінің алдында ерекше қайсар, ол сондай еңбекқор, мықты және жауапкершілігі бар еді. Егде жастағы Фугуй өзінің өткенін еске алғанда есеңгіреп қалды, сонымен бірге жас кезінде өзін қамшылап, үстіне тұз сеуіп жіберді, ол Цзячжэнді жақсы көрді және өзін кінәлі сезінеді. Сондықтан, оның Цзячженге деген сүйіспеншілігі сондай шынайы. Ұл-қыздары қайтыс болғанан кейін Дзячжен оның арқасына сүйеніп балаларын көруге барғанда, Дзячженді, уайымдатқысы келмеді, мен әлі үйдемін, мен қайсарлқыпен өмір сүремін. Мен сендерді бірге жерлеп, жан тыныштығымен жатуға рұқсат етемін. Өз қолынмен әрбір жақындарыңды аттандырып салу, бұл өмірдегі бақыттың тағы бір түрі. Біз «Тіршілік» романың басталуы «Мен» ауылға халық әндерін жинауға барғанда Фугуйдің әңгімесін естігенімді білеміз. Бұл «Мен» жазған әңгімелердің естілетіндігін көрсетеді. Фугуй бастан кешкен азапты өз аузымен суреттеген, ал автор жан күйер тыңдаушыға ұқсайды. Фгкуй өзінің азапты оқиғасын айтып жатқанда, автор тыңдауында ол өзінің азапты өмірін шағымданып айтып тұрған сияқты емес, қайта ол бақытқа толы күндерлі елестетеп тұрған сияқты. Ол өткенді еске алған сайын, бұл өмірді қайта-қайта өткізе алатындай көрінетін. Сонымен, Фугуйдің мұндай күйге жетуіне не себепші болды? Автор бұл Фугуйге тән ерекше менталитет деп санайды. Фугуй өзінің азапты өткен-кеткендерін әңгімелегенде, ол мүлдем басқа біреудің әңгімесін баяндап жатқандай, осындай сабырлы болу үшін оның сабырлы ойы болуы керек! Мүмкін кейбіреулер Фугуйді өткендегі азапты күндерге осылай немқұрайлы болып қалды деп ойлайды. іс жүзінде олай емес! Егерде немқұрайлы қараса, Фугуй өз тарихын «маған» керемет айтып бере ала ма? Егер ол ес-ақылынан айырлса, барлық азаптан кейін қалған жалғыз кәрі сиырмен жайбарақат өмір сүре ала ма? жауап олай емес. Дәл осы менталитеттің арқасында Фугуй бұрын болған қиындықтарды басынан өткізседе, ол қайсарлықпен өмір сүріп келді. «Тіршілік» адамдардың үлкен азапқа қалай шыдайтынын, ... сонымен қатар көз жасының кеңдігі мен байлығын айтады; үмітсіздікке жол бермейді; адамның өмірден басқа ештеңе үшін емес, тірі жұру үшін өмір сүретіні туралы әңгімелейді. Әрине, «тіршілік» сонымен қатар, қытайлықтардың сол дәуірде қалай төзімділкпен тіршілік еткенін баяндайды. Төзімді Фугуй. Бастапқыда Фугуй Чуншенмен Гоминдандар қамауға алған кезде танысады, екеуі жақсы достарға айналды. Көптеген жылдар өткеннен кейін кездескені, ұлы СюцзинЧуншеннің әйелін құтқару үшін қайтыс болған кезі еді. Құдай Фугуймен үлкен әзіл айтқан сияқты, бұрынғы қарулас саптасы өз ұлын жанама түрде өлтірген қанды қолға айналды. Бірақ, дегенімен ол қиындықтарға ортақтасқан жолдасы еді. Қиындықты бірге көрген кездері оның ойында уақытпен бірге жоғалып кеткен жоқ еді. Сондықтан Фугуй тек «Чуншэн, менің ұлым қайтыс болды, менің жалғыз ұлым ғана бар». – деді[35, 123]. Және: «Чуншэн, сен маған бір жан қарызсың, және сен оны келесі өміріңде маған қайтарып бересің». Аз ғана сөйледі, Фугуй көп құзастырған жоқ, Фугуй ұлынан айырлған азаты үн-түнсіз өз үстіне алды. Юй Хуа бір кездері: «Біздің қытай тілінде өмір сүру құдіретке толы. Оның күші айқайлаудан тіпті шабуылдаудан емес, шыдамдылықтан, өмір бізге сеніп тапсырған жауапкершілігіне шыдап, бақыт пен азапқа, зерігіштікпен қарапайымдылққа төзу» төзімділік ол Фугуйдің азап шеккен өмірге деген көзқарасы. Фугуйдің мұндай өмір сүру салты бізге өмірдің талабы азаптан асып, жақсы өмір сүру екенін көрсетеді. Оптимистік Фугуй. Романда жер реформасы кезінде помещикті жеңу керек екендігі және Лонг Эрді атып өлтіргені туралы баяндалады. Бұл жағдайға қарсы Фугуй оптимистік түрде айтты, егер бұл біздің Сю отбасының екі әдетсіз ұлы болмаса, менің әкем және мен бүгін атылатын еді. Ол денесіне қолын тигізіп, сол жерде болды, және бақытымызға орай бұл туралы әйелімен сөйлесті. Фугуий отбасында болған жағдай туралы алаңдамай қана қоймай, Фугуйдің оптимизмін көрсететін жасырын батаның арқасында өмірін сақтап қалғанына да риза болды. Кітапта Чуншэннің азаптан қашып құтылғаны туралы жазылған, бұл бізді Фугуйдің асыл қасиеттеріне одан ары тәнті етіп, сүйсіндіреді. Чуншэн өлім арқылы шындықтың азабынан құтылады. Чуншенге қарағанда Фугуй Чуншэнге қарағанда жүз есе ауыр азапты тәжірибеге тап болды және туыстарының қайтыс болуына қайта-қайта куә болды, бірақ Фугуй өз өмірінен бас тартқаны былай тұрсын, аза тұтпады. Ол қасіретке оптимизммен бетпе-бет келуді таңдады, егер оның жанында ешкім болмаса да, тек ескі скальперді компания деп атайды, ол да оптимистік және тірі. Фугуй үшін оның азап шеккен тәжірибесі бақыт пен қуанышқа толы. Фугуйдің трагедиялық өмірі құдайдан емес, тағдырдан да емес, ол сол аласапыран дәуірде Фугуйдың тағдырдына алып келген өзгеріс, Фугуй сияқты қоғамның төмен сатысындағы қарапайым қара халыққы шексіз азап пен қиындық алып келді. Фугуй сол азап шеккен көптеген қарапйып қара халықтардың ішіндегі өкілі ғана. Романда Лау Сүн болат-темірді қортққан себепті, үйін геомансер ұнатып қалғандығы үшін әтірет бастығы өсімдік майын құйып, үйді өртеп жібереді. Ашаршылық дәуірінде әр үйде тамақ болмайтын, күні бойы жабайы көкөністердің тамырларын жерден іздеп, аштықты тоқтату үшін су ішетін. Бастабында мейірімді Ван Эр Фугуй отбасына ауылшаруашылық жұмыстарына жиі көмектесетін, бірақ кейінтінен оның өзі Фенгсямен азыққа таласуға мәжбүр болған. Мәдениет зор төңкеріс кезінде капитанды ұрып-соғу үшін қалаға алып барады және үш күн бойы тепкілейді. Фугуйдің досы Чуншэн азаптау салдарынан өзін-өзі өлтіруді таңдады. «Тірішілік» романда, адамдардың барлығы дерлік қайғылы, уақыттың әр өзгерісі оларға шексіз азап әкеледі. Фугуйден романдағы барлық кейіпкерлерден. Біз сол кезде тіршіліктың қаншалықты қиын болғанын көре аламыз. Фугуй әрине романның ең типтік кейіпкері. Ол ақырында қарапйым дихан ретінде, өзінің азаттық соғысынан бастап мәдениет зор төңкерісі халықтық коммунасына дейінгі өмірлік тәжірибесін баяндап берді. Романның сюжеті дүрбелең, әсерлі көріністер көп. Әңгімеде, бір жолы Фугуй негізінде қалаға қарт анасын емдеуге дәрігер шақыруға бармақ болған, бірақ күтпеген жерден көшеде гоминдаң әскері зеңбіректі көтеруге ұстап алады, содан кейін сол ротада екі жылдан астам тұрған. Әскерлік өмірінде ол өмір мен өлімнің көптеген жағдайларын басынан өткізді. Бір ғажабы, ол екі жылдан астам уақыт сарбаз болғанымен, шайқасқа қатыспаған және халықты азат ету армиясының қолына түскен. Автор Фугуидің армиядағы өмірін суреттеген кезде әрдайым қоғамның төмен сатысында өмір сүріп жатқан қарапйым дихандардың құбылмалы тағдырын ашып көрсетеді және сол кездегі ұлттық үкіметтің жемқорлықты тереңнен ашады. Автор саяси факторлардың көрінісі туралы көңіліне алмайтын сияқты, бірақ шын мәнінде автор Фугуйдің басынан өткен тәжірбесінен пайдаланып, саясатты қан ұнсіз ғана суреттеп берді және сол кездегі дихандардың өмір сүріп жатқан дәстүрлі қоғам ортасың одан ары күшейтіп суреттеді, ол болса қылаяғы бір жәй диханның өзі қыстақта тып-тыныш егін егіп өмір сүру талапына да ие бола алмайды. Дүрбелең қоғамда шаруалар күштілердің қанды күресін көре алмайды, бірақ олардың бақытсыз өмірлеріндегі қатыгездіктері оларға әрдайым әсер етеді. Қарапайым қара халқытың тұрмысы өздері де білмейтін қоғамдық мәселелермен бұзылады. Автор сонымен бірге романдағы мәдениет зор төңкерістің бір бөлігін әшкерелеген, бірақ бұл істер бір қарапйым диханның алдында маңызды емес, сондықтан автор егжей-тегжейлі сипаттамаған. Ол жай ауыл капитандарынан «Қалада күнде адам өледі, мен үрейленіп өлетін болдым,көз алда қалаға жиналысқа барсаң, табытқа кірдім дей бер». Егіншілікке арналған жер және егіншілікке арналған тұқым болса болғаны, қарапайым дихандар мәдениет зор төңкерісі ма, әлде экономикалық зор төңкеріс па оларға бәрібір, олар тек бүкіл отбасы мүшелерінің ішерге тамағы,киерге киімі болса болды. Бірақ саясаттың күші өте зор,тіпті қыстақтағы бір мұржа мен темір қазандыда бос қоймайды. «Тай қазаннан»тамақ жеу, ал халық коммунасы осында, дихандардың тұрмысы әлі күнге дейін саясаттың үлкен қазанында құмырсқадай қашып жүр, бірақ барлық дихандар өздерінің өмір сүріп жатқанын немесе қашып жүргенін білмейді. Осындай қоғамдық ортаның баяндалуы қарапайым дихандардың тіршілік ету психологиясын көрсетеді және кейіпкер тағдырының кездейсоқ екендігін ашып көрсетеді. Бұл романдағы дәстүрлі көріністерді бейнелеу болып табылады. Тек дәстүрлі қоғамдық ортада ғана дәстүрлі кейіпкер бейнесі қалыптаса алады. Фугуй мен “Сиыр” арасындағы байланыс Фугуй өмірінің кейінгі жылдарында бір кәрі сиырмен жолдас болады, ол жалғызсыраған емес. Ол сиырға «фугуй» деп ат қойды. Біреулер ойландыруы мүмкін, қалай Фугуйдің аты жануармен бірдей бола алады, бұл өзін төмендетіп тұрған жоқ па? Жауап жоқ. Фугуй айналасындағы туыстарын бірінен соң бірін жіберген соң, сиыр оның өміріндегі жалғыз жұбанышына айналды. Осы кездегі сиыр, Фугуйдің ойында, ол енді жай бір мал емес, өзіндік символға айналды. Шындығында, Фугуй сиыр сатып алғанда, оның жиған ақшасымен бір керемет сиыр сатып алуға болушы еді, бірақ ол бір кәрі сиырды сатып алады, ол дәл осы фугуй еді. фугуйді Фугуй қасапшы пышағының астынан құтқарып алған. Көзі жасқа толған өгіздің көзінен Фугуй өмірдің дәрменсіздігі мен қиындықтарын көрді. Сол сиырдан Фугуй құдды өзінің көлеңкесін көргендей, өзінің азапты күндермен қалай арпалысқаның көрді. Дәл сол сиырдың арқасында Фугуй өзін жақсы тани біледі және тіршіліктің оңай емес екенін түсінеді. «Фугуймен» бірге болған күндері Фугуй өзінің туыстарының аттарын айналасында болмаған сиырларға сілтеме жасаған. Мысалы, ол кәрі сиырға: «Бүгін Цюцин мен Эрси бір акр жер жыртты, Цзячжэнь мен Фенсяның жеті-сегіз цент егіншілік жерлері бар, ал Кугың әлі кішкене болсада жарты акр жерді жыртты ... айтып айтпай, сенің жасыңда бір жерге барғанда, бар күшінді салып осы жерді жыртқаның да оңай емес». Сырттай қарағанда, бұл егде жастағы Фугуй мен кәрі сиыр «Фугуй» дыңарасындағы әңгіме болғанымен, бірақ оның артындағы эмоциялар өте терең мағыналы болатын. Бір жағынан, ол Цзячжендерді осы амалмен еске алса, енді бір жағынан Цзячжендерді алыстап кетпеді деп өз көңілін жүбатып, өзін жалғызсыратпауы; енді бір жағынан, ол кәрі сиырды қамшылаумен қатар,өзінің шытырман тағдырына күш-жігер бере отырып, өзін одан ары батылдықпен осы қиындықтарға төтеп береді. Шығармалардан Фугуйдің көзі ашық, көкірегі ояу қария екенін байқау қиын емес. Өте қайғылы апаттың соққысы астында әлсіз болып көрінетін Фугуйдің соққыға қайта-қайта төтеп беріп, өлім аузында жүріп, бірақ оқырмандардың көзілдірігінен қайта-қайта құлап, қайсар әрі бақытты тұрмыс кешіреді. Мүмкін басынан көп істерді өткізген шығар, қартайғанында кәрі сиырмен бірге өмір сүрген Фугуй өмірге әлі күнге дейін үмітпен қарайды, сондықтан «маған» кездескендеағаштыңастындаайызықанғаншаәңгімеайтып, өз өмірін еске түсіре алады. Шығармаларда Фугуйді сипаттайтын көптеген сөздер бар, бірақ олар адамдарға ауыр сезім тудырмайды, бұл автордың сөздерді қолдануымен үлкен байланысы бар. «Ау!» деп қарт қуана күлді. Ол маған жұмбақ түрде қолын бұлғап жіберді. Мен жанына жетіп барғанымда, ол сөйлесуді қойды. Сиыр басын көтеріп тұрғанын көргенде, оған: «Сен сөзімді ұрлап тыңдама, басыңды еңкейт». Осы кезде сиыр шынымен еңкейеді. қария ақырын маған күбірлеп: «Ол тек өзі ғана егін егетінін біліп қоймасын деп алаңдап, тағы бірнеше есімді шақырып алдап қоямын. Ол басқа сиырлардың бірге жер жыртып жүргенін естісе көңілсіз болмай, жер жыртқанда бар күшін салатын болады» Фугуйдің осындай рухына мойынсал болмасқа болмайды, мұндай қиын ортада ол әлі де сондай көңілді және еш күпірсіз өмір сүре алады. Оның ойынша, кәрі сары сиыр әлде қайда оның жанашыр жақынына айналған. Ол сиырдың қиғылық салуынан қорқып, кәрі сиырмен бәсекелесу үшін бірнеше «достарды» арнайы ойдан жасады. Кейінгі Фугуйдың баяндауынан Фугуйдың ашқой-санасын байқау қиын емес. Мүмкін өзінің мәдени деңгейімен, Фугуй көңіл-күйін өте жетілдірілген сөздермен бейнелемейді. Көңілді істер болса күледі, шын жүректен күледі. Қайғылы істерді өте қайғылы сөздермен сипатталмайды. «Сөйлеп болғаннан кейін мен жылай бастадым», «Менің жүрегімді пышақпен кесіп тастағандай», «Мен осылай ойласам көз жасымды меңгере алмайды екем», «Анам бір бұрышта өкіріп жылап отыр», «жүректің сыздауымен Фенсяның көз жасы оның бетінен тоқтаусыз ағып жатты, ол жылап, жылап, денесі дірілдеп кетті», «Сол түні түнде Цзячжэннің көз жасы тоқтау сызақ қылады», «Олар тықы істерін тапсырып жатты, мен естіп жүрегім ауырып, ащы сезіндім», «Ол жылап, белін ауыртты», «Менің жасым ағып жатыр, негізінде Ерси жылауын тоқтатқан еді. Цзячженді көріп тағы жылай бастады». "Оның әлдеқайда әжім басқан түріне қарап, менің жүрегім еіліп кетті», «Ол қайғырып жылады», «Тек жерде отырып, қатты өксіп жылай бастады” Тізімде келтірілген сөйлемдерге қарап, Фугуйдың қайғыдан өлгенін көрмедік, әр кезде қайғыру дәрежесі ұқсас сияқты.Бұл оның қайғы-қасіреттен қайта-қайта тірі қалуының себебі болар. Мүмкін ол өмірге мейірімділікпен қарауды және тұрмыстың ауыртпалығын үн-түнсіз көтеруді үйренген шығар, бірақ ол еш өкінбейді. Өте көп қиыншылықтарды көргенен кейін, оның ойламы барған сайын жоғарлаған сияқты. Фугуй өз өмірін әңгімелегенде, оның керемет көріністерінің көп сипаттамалары болған жоқ, ең көп дегенде ол тек өлім алдында, жәй сөздермен ғана сипаттай салды. Сюжеттің құлдырауы мен құлдырауынсыз кемсітушілік реңкі адамдарға бейбітшілік сезімін тудырды, бірақ оның ішкідүниесінде айтып жеткізе алмайтын жалғыздық бар. |