Семянькова. Стылістыка і КБМ. А. М. Багамолава, Г. К. Семянькова
 Скачать 1.76 Mb.
|
|
ТЭАРЭТЫЧНАЯ ЧАСТКА ФУНКЦЫЯНАЛЬНЫЯ СТЫЛІ СУЧАСНАЙ БЕЛАРУСКАЙ МОВЫ АФІЦЫЙНА-СПРАВАВЫ СТЫЛЬ Афіцыйна-справавы стыль абслугоўвае адміністрацыйную і прававую дзейнасць: ім карыстаюцца пры зносінах у дзяржаўных установах, судзе, падчас дзелавых і дыпламатычных перамоў. Гэты стыль рэалізуецца ў тэкстах законаў, указаў, загадаў, кодэксаў, актаў, пастаноў, справаздач, пратаколаў, міжнародных пагадненняў і інш. Сярод усіх функцыянальных стыляў ён вылучаецца сваёй стабільнасцю, замкнёнасцю, аб’ектыўнасцю, дакументальнасцю, стандартызаванасцю. Высокая ступень стандартызацыі дасягаецца агульнапрынятай, устойлівай формай падачы матэрыялу (дастаткова ўзгадаць, як афармляецца заява, распіска, пратакол і іншыя справавыя паперы). Пры гэтым шырока выкарыстоўваюцца гатовыя бланкі, што спрыяе дасягненню дакладнасці, паслядоўнасці, лаканізму выкладзенага матэрыялу. Адсутнасць двухсэнсоўнасці з’яўляецца вынікам ужывання дат, прозвішчаў, імёнаў, лічбаў, назваў населеных пунктаў і г.д. Усім афіцыйна-справавым тэкстам уласцівы характар сцвярджэння, канстатацыі ці прадпісання. У залежнасці ад сферы размяжоўваюць наступныя падстылі афіцыйна-справавога стылю:
Жанры афіцыйна-справавога стылю Аб’ява – жанр-паведамленне, у ім даводзіцца інфармацыя да ўсеагульнага ведама. Акт – дакумент, складзены некалькімі асобамі для пацвярджэння ўстаноўленых фактаў ці падзей: апісваецца прычына, падзея, факт, на аснове якіх складаецца акт, а таксама вывады, заключэнне. Даведка – дакумент, які ўтрымлівае запатрабаваную інфармацыю ці пацвярджэнне тых ці іншых фактаў (падзей). Дагавор (у тым ліку працоўны дагавор / кантракт) – дакумент, які фіксуе пагадненне бакоў (юрыдычных ці фізічных асоб, устаноў, прадпрыемстваў і г.д.) аб выкананні канкрэтных абавязкаў ці сумеснай дзейнасці. Даручэнне (даверанасць) – дакумент, які дае паўнамоцтвы прад’яўніку на выкананне адпаведных дзеянняў ад імя даручальніка (арганізацыі ці фізічнай асобы). Загад – распараджэнне кіраўніка, галоўны распарадчы службовы дакумент паўсядзённага кіравання, які ўтрымлівае нормы, абавязковыя для выканання падначаленымі. Заява – службовы дакумент, прызначаны для давядзення да ведама службовай асобы (вышэйшай па службовай пасадзе) інфармацыі вузкай накіраванасці (заявы могуць складацца ад імя адной асобы ці калектыву). Камюніке – афіцыйнае паведамленне (пераважна па пытаннях міжнароднага значэння). Канстытуцыя – звод асноўных законаў дзяржавы, які вызначае асновы грамадскага і дзяржаўнага ладу, сістэму дзяржаўных органаў, правы і абавязкі грамадзян. Мемарандум – дыпламатычны дакумент, у якім выказваюцца погляды ўрада / дзяржавы па якім-небудзь пытанні, уручаецца асабіста прадстаўніку іншай дзяржавы. Нота – афіцыйны, дыпламатычны зварот адной дзяржавы да другой з падтрымкай / асуджэннем яе палітыкі. Пратакол – дакумент з запісам усяго, што адбывалася на пасяджэнні, сходзе і інш. / акт аб парушэнні грамадскага парадку / адзін з відаў міжнародных пагадненняў. Рашэнне – прававы акт, які прымаецца калегіяльнымі і распарадчымі органамі ўстаноў, прадпрыемстваў, фірм з мэтай дазволу вырашэння найбольш важных пытанняў іх дзейнасці. Справаздача – дакумент-паведамленне аб праведзенай працы, адрасаваны арганізацыі ці кіраўніку. Моўныя асаблівасці афіцыйна-справавога стылю знаходзяцца ў прамой залежнасці ад жанру і зместу дакумента. Яны абумоўлены задачамі стылю і яго патрабаваннямі – выразіць волю заканадаўцы, прадпісаць паводзіны, данесці што-небудзь да ведама каго-небудзь. Большасці тэкстаў афіцыйна-дзелавога стылю ўласцівы наступныя асаблівасці лексікі: 1) выкарыстанне стандартных моўных штампаў – устойлівых зваротаў з функцыянальна-стылістычнай афарбоўкай, якія паўтараюцца пры апісанні аднолькавых ці падобных сітуацый, надаючы мове катэгарычнасць, недвухсэнсоўнасць, афіцыйнасць. Да такіх штампаў адносяцца, напрыклад, выразы прыцягнуць да адказнасці, перадаць у адпаведныя інстанцыі, ставіць у віну, выконваць абавязкі, давесці да ведама, узяць пад кантроль, супрацьпраўныя дзеянні, узяць пад варту, за справаздачны перыяд, прыняць да ўвагі, аказаць супраціўленне, ускласці адказнасць; 2) ужыванне своеасаблівай афіцыйна-справавой тэрміналогіі з ярка выражанай функцыянальна-стылістычнай афарбоўкай: інвентарызацыя, эксгумацыя, канфіскацыя, юрысдыкцыя, апеляцыя, ануляваць, растрата, дэкларацыя, санкцыя, іск, ніжэйпадпісаны і інш.; 3) выкарыстанне назваў асоб па родзе дзейнасці, пасадзе, прымеце дзеяння: сведка, арыштаваны, кватэранаймальнік, спаганяльнік, усынаўляльнік, спадчыннік, пацярпелы, пацыент, ісцец, падаткаплацельшчык, кліент, гандляр, прадпрымальнік, абвінаваўца. Асоб жаночага полу ў афіцыйна-справавых дакументах прынята называць назоўнікамі мужчынскага роду: дацэнт Іванова, дырэктар Кавалёва, прадпрымальнік Кузняцова, пакупнік Сіўцова, абанент Міхайлава; 4) шырокая распаўсюджанасць абстрактнай лексікі: насельніцтва, кадры, становішча, баланс, санкцыя, іск; 5) высокая частотнасць складанаскарочаных слоў, якія ў большасці выпадкаў з’яўляюцца назвамі арганізацый і ўстаноў: ЖЭУ №9, ЖБК №229, УА “Віцебскі дзяржаўны ўніверсітэт імя П.М. Машэрава”, студсавет, прафкам; 6) адсутнасць эмацыянальна-экспрэсіўна афарбаванай лексікі (усе словы ўжываюцца ў прамым значэнні), а таксама пазалітаратурных сродкаў (дыялектных, жаргонных, прастамоўных, лаянкавых слоў і выразаў); 7) выкарыстанне слоў з процілеглым значэннем: ісцец – адказчык, абавязкі – правы, крэдытор – даўжнік, давернік – павераны. Як адзначае А.Я. Баханькоў, “беларуская мова законаў вызначаецца меншай колькасцю спецыфічных, абмежаваных толькі прававымі адносінамі лексем і выразаў у параўнанні з рускай. Параўн.: руск. спец. пресечение – бел. спыненне, руск. афіц. взыскать – бел. спагнаць; руск. кніжн. влечь – бел. цягнуць”[18, с. 319]. Сярод марфалагічных рыс афіцыйна-справавога стылю адзначым наступныя: 1) іменны характар мовы, які абумоўлены ўжываннем вялікай колькасці назоўнікаў. Характэрна таксама, што адзін і той жа назоўнік паўтараецца ў суседніх сказах і не замяняецца займеннікам (нагадаем, што ў мастацкім і размоўным стылях такое паўтарэнне з’яўляецца стылістычнай памылкай, таму не дапускаецца). У афіцыйна-справавым стылі такія паўторы неабходныя, бо дазваляюць пазбегнуць незразумеласці, двухсэнсоўнасці; 2) шырокае ўжыванне аддзеяслоўных назоўнікаў з фіналямі -нне, -ццё, -асць, -цыя, у тым ліку з прыстаўкамі неда-, без-, не-, пера-: павелічэнне, непрызнанне, парушэнне, фінансаванне, затрыманне, звальненне, пагадненне, развіццё, непарушнасць, канфіскацыя, недагляд, недавыкананне, бяздзеянне, неаказанне, перавыкананне; 3) наяўнасць назоўнікаў – назваў асоб з суфіксамі -чык, -шчык, -ік (-ык), -нік: адказчык, распарадчык, заказчык, скупшчык, давернік, усынаўляльнік, даўжнік, карыстальнік, пакупнік; 4) выкарыстанне замест дзеясловаў словазлучэнняў “дзеяслоў + назоўнік”: напрыклад, замест дзеяслова прапанаваць ужываецца словазлучэнне выказаць прапановы, замест наехаць – здзейсніць наезд, замест удзельнічаць – прымаць удзел, замест супраціўляцца – аказваць супраціўленне, замест уздзейнічаць – аказваць уздзеянне, замест кіраваць – ажыццяўляць кіраўніцтва. Характэрна, што назоўнік у такіх словазлучэннях і дзеяслоў, замест якога ўжыта гэтае словазлучэнне, з’яўляюцца аднакаранёвымі. Аўтары вучэбнага дапаможніка “Стилистика и культура речи” [36] называюць такія дзеяслоўна-іменныя словазлучэнні вербанамінантамі, адзначаючы, што яны “шырока пранікаюць у дзелавую мову ў сувязі з тым, што ў некаторых выпадках іх выкарыстанне становіцца абавязковым (па-іншаму сказаць нельга) …, іх значэнне можа не супадаць са значэннем паралельных ім дзеясловаў: спалучэнне правесці спаборніцтвы не тоесна дзеяслову спаборнічаць. Вербанамінанты не толькі называюць дзеянне, але і выражаюць пэўныя дадатковыя сэнсавыя адценні, дакладна кваліфікуюць тыя ці іншыя з’явы” [36, с. 27]; 5) лічэбнікі пішуцца лічбамі. Выключэннем з’яўляюцца рахункі, даверанасці, распіскі, акты і іншыя дакументы, дзе ў дужках падаецца слоўнае дубляванне лічбы, напрыклад: Я, Кірылаў Анатоль Сяргеевіч, выкладчык кафедры вылічальнай тэхнікі, атрымаў ад загадчыка лабараторыі вылічальнай тэхнікі 30 (трыццаць) мікракалькулятараў МК-80 для правядзення практычных заняткаў са студэнтамі (вытрымка з распіскі); 6) безасабовы характар афіцыйна-справавых папер, адсутнасць дзеясловаў і займеннікаў 1-й і 2-й асобы, распаўсюджанасць дзеясловаў у неазначальнай форме, пры якіх ужываюцца словы павінна, неабходна, мець права, забараняецца, варта, трэба, абавязаны, тэрмінова і інш. (забараняецца знаходзіцца, неабходна забяспечыць, абавязаны папярэдзіць, тэрмінова выканаць, трэба ўскласці). Напрыклад: Кожны маеправа самастойна вызначаць свае адносіны да рэлігіі, адзінаасобна ці сумесна з іншымі спавядаць любую рэлігію ці неспавядаць ніякай, выражаць і распаўсюджваць перакананні, звязаныя з адносінамі да рэлігіі, удзельнічаць у адпраўленні рэлігійных культаў, рытуалаў, абрадаў, не забароненых законам (Канстытуцыя Рэспублікі Беларусь); 7) ужыванне дзеясловаў у форме цяперашняга часу (дакументы з такімі дзеясловамі таксама маюць прадпісальны характар): Студэнты дапускаюцца да экзаменацыйнай сесіі пры ўмове здачы ўсіх залікаў, прадугледжаных навучальным планам на дадзены семестр (Вышэйшая школа: Пастановы, загады, інструкцыі); 8) частотнасць дзеясловаў залежнага стану (вядзецца, удасканальваецца, спаганяецца, ахоўваецца, арганізуецца, паляпшаецца, павышаецца, забяспечваецца), што надае выказванню характар пастаянства, абавязковасці выканання дзеяння: Копія пастановы на працягу трох дзён уручаецца або высылаецца асобе, у адносінах да якой яна вынесена (Кодэкс адміністрацыйны); Мерапрыемствы па забеспячэнні захаванасці помнікаў гісторыі і культуры пры правядзенні будаўнічых, меліярацыйных, дарожных і іншых работ арганізуюцца і каардынуюцца(Закон Рэспублікі Беларусь аб ахове і выкарыстанні помнікаў гісторыі і культуры); 9) шырокае выкарыстанне дзеепрыметных і дзеепрыслоўных словазлучэнняў; большая, чым у іншых стылях, ужывальнасць субстантываваных прыметнікаў, дзеепрыметнікаў, у тым ліку незалежнага стану з -уч- / -юч-, -ач- / -яч- і залежнага стану на -ем-, -ім-, якія служаць назвамі асоб: падсудны, паднаглядны, абвінавачаны, падначалены, арыштаваны, затрыманы, старшынствуючы, апякаемы, абвінавачваемы; 10) ужыванне састаўных адыменных прыназоўнікаў: у сувязі з распараджэннем, у адпаведнасці з дасягнутым пагадненнем, згодна з планам забудовы мікрараёна, з мэтай паляпшэння экалагічнага становішча; 11) частае выкарыстанне адмоўнай часціцы не пры дзеясловах, што надае ім адценне катэгарычнасці, прымусовасці: Не церпіць адкладу вырашэнне праблемы забеспячэння якаснай пітной вадой жыхароў раёна Ціраспаль (з распараджэння); Апеляцыя да вынікаў выканання тэста па прычыне парушэння абітурыентам парадку запаўнення бланка адказаў не разглядаецца (з інструкцыі). Сінтаксіс афіцыйна-справавых тэкстаў характарызуецца ўскладненасцю, што прадыктавана катэгарычнасцю, патрабавальнасцю мовы, абавязковасцю выканання дзеяння адрасатам. Апісанне ж умоў, часу, прычын дзеяння патрабуе поўнага і дакладнага выражэння. Сярод сінтаксічных асаблівасцей афіцыйна-справавога дзелавога стылю вылучаюцца наступныя: 1) істотная перавага складаных сказаў над простымі, асабліва складаназалежных з даданай часткай умовы: Суддзя не мае права прыняць заяву аб устанаўленні бацькоўства, калі ў запісе аб нараджэнні дзіцяці бацькам названа пэўная асоба (Каментарыі да Кодэкса аб шлюбе і сям’і Рэспублікі Беларусь); 2) шырокая распаўсюджанасць аднародных членаў сказа, колькасць якіх можа даходзіць да дзесяці і нават больш. Напрыклад: Устанавіць, што ў 1996-1997 гадах не менш чым 25 працэнтаў плошчы жылых памяшканняў, пабудаваных за кошт сродкаў дзяржаўнага бюджэту для прадстаўлення па дагаварах найму грамадзянам, якія маюць адпаведныя льготы, выдзяляецца наступным катэгорыям маладых грамадзян, што стаяць на ўліку маючых патрэбу ў паляпшэнні жыллёвых умоў: інвалідам; сем’ям загінуўшых або прапаўшых без вестак воінаў; воінам-інтэрнацыяналістам; асобам, пакутуючым цяжкімі формамі некаторых хранічных захворванняў; мнагадзетным сем’ям, якія маюць трох і больш дзяцей; сем’ям пры нараджэнні блізнят; адзінокім маці; удзельнікам ліквідацыі наступстваў катастрофы на Чарнобыльскай АЭС (Указ Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь); 3) выкарыстанне такога парадку слоў, пры якім рэма (новае) папярэдняга сказа становіцца тэмай (вядомае) наступнага, што садзейнічае дасягненню лагічнасці, паслядоўнасці выказвання. Напрыклад: Выканкам выдае ордэр на займанне жылога памяшкання. У ордэры ўказваецца тэрмін яго дзеяння. На працягу гэтага тэрміна ордэр павінен быць здадзены ў домаўпраўленне (з інструкцыі); 4) прамы парадак слоў, пры якім дзейнік знаходзіцца перад выказнікам, азначэнне – перад азначаемым словам, акалічнасць – бліжэй да азначаемага слова, пабочныя словы – у пачатку сказа (гл. прыклады вышэй). Афіцыйна-справавому стылю ўласцівы рубрыкацыя і наяўнасць рэквізітаў. Рубрыкацыя – дзяленне тэксту на састаўныя часткі, графічнае аддзяленне адной часткі ад другой пры дапамозе абзацаў, пунктаў, раздзелаў, глаў, параграфаў і інш. Рэквізіты – пастаянныя элементы дзелавых папер: назва дакумента, указанне на адрасата і аўтара, выклад сутнасці справы, дата, подпіс аўтара (асобы ці арганізацыі) і г.д. Рубрыкацыя і рэквізіты з’яўляюцца знешнім выражэннем кампазіцыйнай завершанасці тэксту, ствараюць агульную форму дакумента. Такім чынам, мова афіцыйна-справавых тэкстаў – правільная літаратурная мова без адхіленняў ад агульнапрынятых нормаў. Спецыфіка яе заключаецца ў тым, што пры агульнай функцыі афіцыйна-справавога стылю – паведамляльнай – тут пераважае функцыя моўнага выражэння абавязковасці, волевыяўлення, прадпісання, што адбіваецца на мэтанакіраваным адборы лексічных, граматычных, сінтаксічных сродкаў. НАВУКОВЫ СТЫЛЬ Навуковы стыль абслугоўвае разнастайныя галіны навукі (гуманітарныя, прыродазнаўчыя, дакладныя і інш.), вобласць тэхнікі і вытворчасці і рэалізуецца ў манаграфіях, дысертацыях, навуковых дакладах, артыкулах, рэфератах, тэзісах, навучальных дапаможніках, падручніках, курсавых і дыпломных работах і інш. Даследчыкі называюць наступныя функцыі навуковага стылю: 1) адлюстраванне рэчаіснасці і захаванне ведаў; 2) атрыманне новых ведаў; 3) перадача спецыяльнай інфармацыі. Галоўнай камунікатыўнай задачай зносін у навуковай сферы з’яўляецца выражэнне навуковых паняццяў і вывадаў. Мысленне тут носіць абагулены, абстрагаваны характар. Адсюль вынікаюць такія рысы навуковага стылю, як абагуленасць, лагічнасць, абстрактнасць, аб’ектыўнасць навуковых сцверджанняў, доказнасць, аргументаванасць выкладу, лаканічнасць, інфармацыйная насычанасць, адсутнасць вобразнасці. У залежнасці ад характару выкладу, мэты паведамлення і спецыфікі адрасата вылучаюць наступныя падстылі навуковага стылю:
Акрамя пералічаных вышэй, М.Я. Цікоцкі называе таксама наступныя падстылі навуковага стылю: навукова-дзелавы, навукова-публіцыстычны, навукова-інфармацыйны [53, с. 264]. |