Тэорыя для фак пач ад. Тэорыя літаратуры
 Скачать 0.93 Mb.
|
|
слова. У шырокім значэнні тэрмін літаратура ўжываецца ў дачыненні да ўсёй пісьменнасці наогул, у больш вузкім – толькі да твораў мастацкай пісьменнасці. Мастацкая літаратура, як спецыфічная форма мастацтва слова, як адна з форм духоўнай самасвядомасці народа, паказвае аб’ектыўную рэчаіснасць і чалавека ў спецыфічным моўным мастацка-вобразным асяроддзі і гэтым істотна адрозніваецца ад навуковай, даведачнай і іншых відаў літаратуры. Асноўныя функцыі мастацкай літаратуры
Мастацкая літаратура выяўляе і ўвасабляе ў мастацкіх вобразах усю разнастайнасць чалавечага быцця, грамадскую самасвядомасць часу, багацце чалавечых характараў і тыпаў. Літаратура мае канкрэтна-гістарычны характар. Для літаратуры ўласціва грамадзянскасць. Літаратура мае нацыянальны характар. Літаратура мае інтэрнацыянальны характар. Вытокі літаратуры Літаратура, як і іншыя віды мастацтва, зарадзілася ў першабытным сінкрэтычным (нерасчлянёным) мастацтве, якое было цесна звязана з магіяй, рытуалам і міфалогіяй. На думку выдатнага рускага гісторыка і тэарэтыка літаратуры ХІХ ст. Аляксандра Весялоўскага, станаўленне літаратуры як віду мастацтва адбывалася праз вылучэнне з першабытнага абрадавага хора эпасу, лірыкі і драмы як літаратурных родаў. Дзеянні абрадавага хора першабытных народаў уяўлялі сабой рытуальныя гульні-скокі, у якіх целарухі суправаджаліся спевамі-воклічамі радасці або смутку. З воклічаў найбольш актыўных удзельнікаў хора (запявал-карыфеяў) выраслі ліра-эпічныя песні (канцілены), якія з часам адасобіліся ад абраду. Такім чынам, перашапачатковай формай уласна паэзіі стала ліра-эпічная песня. На аснове такіх песень пасля сфарміраваліся эпічныя аповеды. З воклічаў уласна хора вырасла лірыка (спачатку групавая, калектыўная), якая з часам таксама вылучылася з абраду. А з абмену рэплікамі паміж хорам і запяваламі ўзнікла драма, якая, у адрозненне ад эпасу і лірыкі, атрымаўшы самастойнасць, захавала ўвесь сінкрэтызм абрадавага хора. Тэорыя паходжання літаратурных родаў, прапанаваная А. Весялоўскім у яго фундаментальнай працы “Гістарычная паэтыка”, пацвярджаецца мноствам вядомых сучаснай навуцы дадзеных з жыцця перашабытных народаў. Літаратура і фальклор Перш чым з’явіліся ўласна літаратурныя эпічныя або лірычныя творы, чалавецтва атрымала ў спадчыну ад архаічных часоў старажытныя вусныя віды і жанры – замовы, працоўныя песні, казкі, загадкі, прыказкі і прымаўкі, якія складаюць аснову жанрава-відавой сістэмы фальклору розных народаў свету. Гэта дало падставы вучоным разглядаць вусную народную творчасць (ці фальклор) у якасці папярэдніка ўласна літаратурнай мастацкай творчасці. Аднак і сёння лічыць фальклор асновай мастацкай літаратуры як выразна індывідуальнай аўтарскай творчасці не зусім карэктна. Фальклор і літаратура ўтвараюць адзіную прастору слоўнага мастацтва, але гэта дзве, хоць і блізкія, але розныя мастацкія сістэмы, два розныя спосабы творчасці: 1) фальклор і літаратура старажытнага перыяду маюць розныя жанравыя сістэмы. Напрыклад, замовы, песні, прымхліцы, загадкі – у фальклоры, а хронікі, словы, летапісы, аповесці – у старажытнай літаратуры; 2) фальклор першасны ў дачыненні да літаратуры, але не лепшы і не горшы за яе. Вышэйшыя дасягненні вуснай народнай творчасці могуць быць суаднесены з эстэтычнымі каштоўнасцямі літаратуры. Старажытная літаратура, як і літаратура пазнейшага часу, многім фальклору абавязана. Пад час свайго нараджэння літаратура атрымала ў спадчыну ад фальклору адпаведныя структуры, выпрацаваныя ў фальклоры:
3) мова фальклору і літаратуры належыць розным дыскурсам. Аднак у розныя перыяды гістарычнага развіцця яны ўзаемадзейнічалі з рознай ступенню інтэнсіўнасці:
Сутнасць літаратуры Матэрыяльны носьбіт вобразнасці ў літаратуры – слова, якое атрымала вуснае і пісьмовае ўвасабленне. У сувязі з гэтым літаратуру называюць мастацтвам слова. Паспрабуем даказаць гэта. Мастацкая славеснасць шматпланавая. У яе складзе вылучаюць два бакі: 1) вымышленная (прыдуманая) прадметнасць, вобразы “неславеснай” рэальнасці; 2) уласна маўленчыя канструкцыі. Гэты аспект літаратуры прадстаўлены праз: а) слова як сродак мадэлявання рэчаіснасці (= матэрыяльны носьбіт вобразнасці), як спосаб адлюстравання неславеснай рэальнасці; б) слова як прадмет мадэлявання (некаму належаць выказванні і некага характарызуюць); в) слова як аб’ект мадэлявання (уласна лексічныя сродкі мовы); г) у адрозненне ад іншых выяўленчых (прадметных) і экспрэсіўных відаў мастацтваў, у літаратуры чалавек – істота, якая гаворыць (канкурэнцыю тут складаюць сінтэтычныя віды мастацтваў, якія заключаюць у сабе літаратурную аснову). У творах сустракаюцца выказванні персанажаў на філасофскія, рэлігійныя, палітычныя, гістарычныя тэмы. Дзякуючы такім выказванням, літаратура прама засвойвае працэсы мыслення людзей і іх эмоцыі, захоўвае іх духоўныя і інтэлектуальныя адносіны, што не дадзена “неславесным” мастацтвам. Нярэчыўнасць вобразаў у літаратуры. Славесная пластыка Спецыфіка выяўленчага (прадметнага) пачатку ў літаратуры прадвызначана тым, што слова з’яўляецца ўмоўным знакам, яно не падобнае на прадмет, які абазначае. Славесныя карціны, у адрозненне ад жывапісных, скульптурных, тэатральных, з’яўляюцца нярэчыўнымі. Іншымі словамі, у літаратуры прысутнічае выяўленчасць (прадметнасць), але няма прамой нагляднасці адлюстраванняў. Звяртаючыся да бачнай рэальнасці, пісьменнік можа даць толькі яе ўскоснае, апасродкаванае ўзнаўленне. Пісьменнікі звяртаюцца да нашага ўяўлення, а не да прамога ўспрыняцця. Нярэчыўнасць слоўнай тканкі вызначае выяўленчае багацце літаратурных твораў. Тут, па словах Лесінга, вобразы “могуць знаходзіцца адзін каля аднаго ў велізарнай колькасці і разнастайнасці, не перашкаджаючы адзін аднаму, што не можа быць з рэальнымі рэчамі ці нават з із матэрыяльнымі ўзнаўленнямі”. Літаратура валодае бязмежна шырокімі выяўленчымі (інфарматыўнымі, пазнаваўчымі) магчымасцямі, таму што словам можна абазначыць усё, што знаходзіцца вакол чалавека. Так, Г. Гегель называў славеснасць “усеагульным мастацтвам, здольным у любой форме распрацоўваць і выказваць любы змест”. З’яўляючыся нярэчыўнымі і пазбаўленымі нагляднасці, славесна-мастацкія вобразы разам з тым апелююць да зроку ўспрымальніка. Дадзены бок літаратураных твораў называецца славеснай пластыкай. Жывапісанне слова арганізуецца найбольш па законах успамінаў пра бачанае, чутае, асязальнае, абаняльнае. Адпаведна, у кожнага чытача ў свядомасці будуць намаляваны розныя інтэр’еры, партрэты персанажаў, пахі страў і інш., хаця апісаны яны будуць для ўсіх аднолькава, у залежнасці ад таго, які ўласны жыццёвы вопыт мае чытач. У гэтым сэнсе літаратура – “люстэрка другога жыцця” відочнай рэальнасці, а менавіта – знаходжання яе ў чалавечай свядомасці. Славеснымі творамі замацоўваюцца ў большай ступені суб’ектыўныя рэакцыі на прадметны свет, чым самі прадметы як непасрэдна бачныя. Пластычнаму пачатку на працягу стагоддзяў надавалася ледзьве не вырашальнае значэнне. З часоў антычнасці паэзію нярэдка называлі “жывапісам, які гучыць” (а жывапіс – “нямой паэзіяй”). Як свайго родау “пераджывапіс”, у якасці сферы апісанняў бачнага свету, разумелася паэзія класіцыстамі ХVII–ХVIII стст. Тым не менш у літаратурных творах не менш значныя і непластычныя пачаткі вобразнасці: сфера псіхалогіі, думкі персанажаў, лірычных герояў, апаведачоў, якія ўвасабляюцца ў дыялогах і маналогах. З цягам часу менавіта гэты бок “прадметнасці” славеснага мастацтва ўсё больш высоўваўся на першы план. На памежжы ХІХ–ХХ стст. вучоныя прытрымліваліся меркавання Лесінга, які выступаў супраць эстэтыкі класіцызму: “Паэтычная карціна зусім не павінна абавязкова служыць матэрыялам для карціны мастака”. Аднак жывапісанне словам сябе далёка не вычарпала. Аб гэтым сведчаць творы І.Буніна, У.Набокава, М.Прышвіна, Я.Брыля, І.Пташніква, Н.Муракамі і інш. Слова і вобраз Зразумець дзеянне слова і, у прыватнасці, паэзіі можна толькі ў тым выпадку, калі мы зможам зразумець ўласцівасці самога слова. Адносіны гаворачага да выкарыстоўваемых слоў двухбаковае. Па-першае, да значнай часткі гэтых слоў ён адносіцца амаль такім чынам, як дзіця, якое ўпершыню знаёміцца з іх гукамі і значэннем. Мы гаворым дзіцяці, указваючы на рэчы ці іх адлюстраванні: гэта хата, лес, соль, сыр. Дзіця па нашых указаннях, але самастойна складае сабе адпаведныя вобразы і паняцці. Мы спецыяльна ці неспецыяльна не дазваляем яму лічыць па-іншаму, ці назваць, напрыклад, хату лесам, соль сырам; але звычайна, нават пры жаданні, не можам растлумачыць, чаму соль не называецца сырам, і наадварот. Адзінае тлумачэнне: так кажуць, так гаворыцца здавён. Такім чынам, у гэтых выпадках пад уплывам падання (традыцыі) значэнне непасрэдна і неўсвядомлена прымыкае да гуку. Па-другоае, да другой часткі слоў мы адносімся больш актыўна: выкарыстоўваем такія словы ў пераносным, вытворным сэнсе ці ўтвараем ад іх новыя, і аснова такога дзеяння будуць мець вынік. І тым больш яскравы, хаця б мы і не былі ў стане даць ім тлумачэнне. Напрыклад, калі мы кажам: я тут (ці ў гэтай справе, у гэтым коле думак) “дома”, ці “я тут (як) у лесе”, “чым далей у лес, тым больш дроў”, “колькі ваўка не кармі, ён усё роўна ў лес глядзіць”. У апошнім прыкладзе “у лес” значыць прыблізна тое ж, што “выгнаць”, ці у бок, супрацьлеглы хатняму, сяброўскаму, сімпатычнаму, і гэта значэнне адлюстравана, ці, кажучы псіхалагічным тэрмінам, прадстаўлена прыкметай, узятай са значэння “у лес”. Усялякае ўдачнае даследаванне этымалогіі неяскравага слова прыводзіць да адкрыцця ў ім такога ўяўлення, якое звязвае гэта слова са значэннем папярэдняга слова і гэтак далей у недасягальную глыбіню стагоддзяў. Такое меркаванне прапанаваў знакаміты рускі славіст А. Патабня, які ў сваіх “Нататках па тэорыі славеснаснасці” сфармуляваў разуменне прыроды слова-вобраза. “Усялякае стварэнне новага слова ўтварае разам з новым значэннем і новае ўяўленне. Таму можна сказаць, што першапачаткова ўсялякае слова складаецца з трох элементаў: адзінства членападзельных гукаў, ці знешняга знака значэння; уяўлення, ці ўнутрага знака значэння, і самога значэння. Іншымі словамі, у наяўнасці знак значэння: як гук і як ўяўленне”. Вобраз замяняе множнае, складанае, цяжкаўлоўнае па аддаленасці, неяскравасці нечым адносна адзінкавым ці простым, блізкім, пэўным, наглядным. Такім чынам, свет мастацтва складаецца з адносна малых і простых знакаў вялікага свету прыроды і чалавечага жыцця. У галіне паэзіі гэта мэта дасягаецца складанымі творамі ў сілу таго, што яна дасягаецца і асобным словам. З названых асаблівасцей слова вынікаюць такія яго рысы, як рытмічнасць, музычнасць, эўфанічная выразнасць, экспрэсіўнасць. Пытанне № 6. Мастацкі вобраз: шырокае і вузкае разуменне тэрміна. Характар. Тып. Архетып. Мастацтву ўласцівы свой, адметны спосаб ўзнаўлення рэчаіснасці – мастацкі вобраз. Леанід Іванавіч Цімафееў: “Мастацкі вобраз – канкрэтная і ў той жа час абагульненая карціна чалавечага жыцця, якая створана пры дапамозе фантазіі і якая мае эстэтычнае значэнне”.
На розных стадыях развіцця літаратуры, у творах розных мастацкіх напрамкаў гэтыя ўзаеіаадносіны не аднолькавыя. Напрыклад, у класіцыстаў у паказе чалавечых характараў пераважала тыпое. Многія прадстаўнікі мадэрнізму, наадварот, адмаўляюцца ад тыпізацыі. Неабходна памятаць, што тыповае не заўсёды масавае. Пісьменнік тыпізуе не толькі характары людзей, але і абставіны, працэсы, што адбываюцца ў жыцці. Тыпізацыя можа выяўляцца праз дэфармацыю жыццёвых форм, пры гэтым гавораць пра гіпербалу, гратэск, фантастыку. Паняцці вобраз мастацкі і характар мастацкі ўжываюцца як сінанімічныя. Разам з тым яны маюць адрознае напаўненне. Паняцце мастацкі вобраз больш універсальнае, бо мастацкім вобразам можа быць не толькі чалавек. Пэўныя адрозненні маюць і паняцці характар, герой, персанаж. Мастацкі характар нясе ў сабе найперш эстэтычную ацэнку, гэта вобраз чалавека, раскрыты шматбакова і глыбока, “у адзінстве агульнага і індывідуальнага, аб’ектыўнага і суб’ектыўнага. Мастацкі характар адначасова і вобраз чалавека, і аўтарская думка, уяўленне пра яго” (М.Мешчаракова). Напрыклад, Апейка. Гэта – адметны чалавечы характар і, адначасова, выяўленая мастацкімі сродкамі думка І.Мележа пра гуманнага, разважлівага кіраўніка. Героямі (ці персанажамі) называюць усіх дзеючых асоб твораў, незалежна ад таго, якое іх месца ў раскрыцці задумы аўтара і як яны паказаны. Героямі могуць быць не толькі людзі, але і прадстаўнікі жывёльнага, расліннага свету, прадметы рэчаіснасці (“Буланы” К.Чорнага, “Арчыбал”, “Львы”, “Пагоня” І.Пташнікава, “Маналог святога Пётры” У.Арлова і інш.). Вобраз у рэалістычнай літаратуры тыповы вобраз. Тып (ад грэч. typos – адбітак, форма, узор), вобраз чалавека, створаны па законах тыпізацыі. Тып – гэта канкрэтная чалавечая індывідуальнасць, у якой адлюстроўваюцца характэрныя рысы людзей пэўнага сацыяльнага асяроддзя, пэўнай эпохі. (М.Лазарук) Тып – вобраз, у якім з вялікай мастацкай сілай увасабляюцца найхарактэрнейшыя для людзей пэўнай эпохі рысы (В.Рагойша). Тып – форма мастацкага характару, у якім існуе шырокае сацыяльнае абагульненне. “Лішнія людзі” ў рус. л-ры ХІХ ст., купалаўскі Мікіта Зносак. Гарлахвацкі К.Крапівы. К. Чорны: “Мы павінны заўсёды займацца збіраннем рыс. Рысы ўрадніка, напрыклад, павінны быць сабраны з усёй краіны; гэтыя рэальныя рысы павінны прайсці праз мастацкі вымысел аўтара. Толькі ў такім выпадку мы дамо месца рабоце мастака” (прыклад: “Соцкі падвёў” Я.Коласа), У драме Я.Купалы “Раскіданае гняздо” кожны чалавечы характар тыповы. Кожны з іх па-свойму шукае праўду. У вобразе-тыпе ў адзінкавым сканцэнтравана агульнае. Лабановіч – інтэлігент з народа, у якім увасоблены рысы як беларусаў, так і рысы лепшых прадмтаўнікоў еўрапейскай моладзі. Лепшыя рысы беларускага нацыянальнага характару ўвасоблены ў вобразах Міхала і Антося, Паўлінкі, Васіля Дзятла, Алеся Руневіча, Алеся Загорскага. Тыповы, гэта не азначае – такіх шмат. Спосабы характарыстыкі і сродкі стварэння тыповага вобраза-персанажа Спосабы характарыстыкітаго ці іншага персанажа: а) аповед ад першай асобы, калі герой расказвае пра сябе сам, самараскрываецца, і ад трэцяй асобы; б) дзённік героя: шчырае, адкрытае выказванне пра ўнутраныя перажыванні і падзеі жыцця героя (распрацаваны ў сентыменталістаў); в) перапіска герояў або пасланні; г) расказ ад імя старонняга героя. Сродкі стварэння вобраза-персанажа: 1) паказ дзеянняў, учынкаў персанажа; 2) мова персанажа; 3) партрэт; 4) прамая аўтарская харак-тарыстыка; 5) характарыстыка вуснамі іншых дзейных асоб; 6) рэчыўны свет, паказ абстаноўкі, якая акружае персанажа; 7) пейзаж; 8) псіхалагічная характарыстыка; 9) вымоўнае прозвішча (гаваркое імя). Вобраз-матыў– вобраз, які паўтараецца на працягу твора. Калі гэты вобраз паўтараецца на працягу ўсё творчасці, тады ён становіцца лейтматывам. Прыклады: дарога або раздарожжа ў Я.Коласа, бурлівае мора ў Цёткі, Маладая Беларусь у Купалы, босыя на пажарышчы ў М.Чарота, крыж ў Купалы. Вобраз-сімвал Сімвал–адзін з відаў паэтычнага іншасказання, умоўнае абазначэнне сутнасці якой-небудзь з’явы, паняцця пэўным знакам. Сімволіка ўзнікла ў глыбокай старажытнасці. У якасці сімвала выступалі пэўныя прадметы, расліны, жывёлы, з’явы прыроды, колеры і г.д. Так здаўна ва ўсходніх славян хлеб-соль з’яўляецца сімвалам гасціннасці і дружбы, сокал і арол – бясстрашша, дуб – моцы, чорны колер – жалобы. Народная сімволіка значна ўзбагацілася за кошт міфаў, казак, легендаў. Сусветнавядомы вобраз Ікара, які сімвалізуе сабой вечнае імкненне чалавека пераадолець сілу зямнога прыцягнення, вобраз Праметэя– гэтага гістарычнага сімвала цывілізацыі і інш. Беларуская вусна-паэтычная творчасць выпрацавала цэлую кагорту птушак-сімвалаў: сокал – сімвал мужчыны, шарая зязюлька – самотнай жанчыны, голуб і галубка – сімвал закаханай пары. Пісьменнікі стварылі свае сімвалы: Званар, Сам, Жыццё, Мужык (Я.Купала), бура (Цётка). Уладзімір Дубоўка: О, Беларусь, мая шыпшына, Зялёны ліст, чырвоны цвет! У ветры дзікім не загінеш, чарнобылем не зарасцеш. Максім Багдановіч: І тчэ, забыўшыся, рука, Заміж персідскага узора Цвяток радзімы васілька. У Максіма Танка сімвалічны вобраз мае сасна: сімвал вечна-зялёнай прыгажосці зямлі. У Аркадзя Куляшова – сасна і бяроза. Да вобраза сімвала блізкі архетып. Гэта паняцце з’явілася ў ХХ ст. Архетып (ад грэч. – першавобраз, мадэль). “Коллективное бессознательное”, – па словах швейцарскага вучонага К.Юнга. Архетыпы – найстаражытнейшыя агульначалавечыя сімвалы, якія ляжаць у аснове міфаў, фальклору і самой культуры ў цэлым. “Арыентацыя на пошукі архетыповых пачаткаў звязана з расчараваннем у гістрызме, у ідэі прагрэсу і ў жаданні выйсці за межы канкрэтнага гістарычнага часу, даказаць існаванне вечных, нязменных пачаткаў ў неўсвядомленых (бессознательных) сферах чалавечай псіхікі, якія зараджаюцца ў прагісторыі і паўтараюцца ў яе ходзе ў выглядзе архетыповых сітуацый, станаў, вобразаў, матываў” (А.Эсальнек. Введение в литературоведение. М., 2000). “Архетып заўсёды захоўвае сваё значэнне і функцыі. Ён не разбураецца, а толькі змяняецца, выяўляючы сябе ў новых формах на новых гістарычных этапах. Архетып агульначалавечы” (А.Казлоў). К.Юнг вылучаў архетыпы аніма (жаночы пачатак у жыцці), анімус (мужчынскі пачатак) і інш. Юнг выдзяляў важнейшыя сярод міфалагічных А. – архетыпы Маці, Дзіця, Анімы (Анімуса – душы), Мудрага старога. У паняцце А. Юнг уключаў і агульначалавечыя сімвалы – агонь, сад, шлях. Прадукт архетыпа – міфалогія. Архетып можа мець разнавіднасці. Д.Меражкоўскі ў вобразе Анны Карэнінай убачыў трагічнае спалучэнне двух тыпаў аніма: жанчына-“мадонна” і жанчына-“вакханка”. Паняцце архетып дазваляе зразумець глыбінны змест твора, адчуць сувязь часоў, а часта і аднавіць яе. Мікравобраз. Гэта, як правіла, тропы. Найперш метафара. Пытанне № 7. Вобразны свет твора мастацкай літаратуры. Сістэма вобразаў у творы: Важнейшы від мастацкага вобраза– вобраз літаратурнага героя. Літаратурны герой – дзейная асоба ў літаратурным творы, праз якую пісьменнік выяўляе сваё разуменне чалавека, суадносячы яго асобу з гісторыяй і сацыяльнай практыкай грамадства; сродак пазнання жыцця жыцця, яго абагульнення ў мастацкім вобразе. У ім адлюстроўваюцца ўяўленні аб чалавечай асобе, вядучых грамадскіх тэндэнцыях і імкненнях, характэрных для той эпохі, да якой адносіцца твор. Мастацкі твор звычайна разгаліваная сістэма літаратурных герояў (персанажаў), што знаходзяцца паміж сабою ў пэўным адзінстве, выконваюць важную ідэйную функцыю.
Прататыпам можа быць рэальная асоба, рысы характару, жыццё або асобныя ўчынкі якой паслужылі асновай для створанага ім літаратурнага твора. Ніколі вобраз і прататып не супадаюць цалкам, нават калі прататыпам нейкага вобраза-персанажа з’яўляецца сам аўтар (Лабановіч, Руневіч). Заўважым, прататыпам можа быць не толькі рэальны чалавек, але абагульнены, з вопыту жыцця, на падставе якога ўзнікае твор і вызначаецца аўтарская пазіцыя. Іншымі словамі: кожны літаратурны герой мае свайго (сваіх) прататыпаў. Іван Мележ пра прататыпаў у “Палескай хроніцы”. Сінонімы да паняцця літаратурны герой – персанаж, дзейная асоба. Класіфікацыя дзейных асоб
Віды вобразаў у творы ў залежнасці ад прыналежнасці твора да літаратурнага роду:
апавядальнік/расказчык (у малых і сярэдніх па аб'ёме творах); Вобраз апавядальніка не ёсць вобраз аўтара. Гэта ўяўны аўтар, герой, які расказвае, апісвае. Вобраз героя-апавядальніка – адначасова суб’ект і аб’ект дзеяння: апавядальнік і ўдзельнік падзей (Конрад Цхакен у “Сівой легендзе” У. Караткевіча.)
Іншыя вобразы:
Віды вобразаў-персанажаў па характару сэнсавай абагульненасці:
матыў – тэма, якая ўстойліва паўтараецца ў творчасці пісьменніка; топас абазначае агульныя і тыповыя вобразы, ён характэрны для літаратуры цэлай эпохі, нацыі);
Пытанне № 8. Аўталагічны і металагічны тып мастацкага вобраза. Алегорыя. Сімвал. Гратэск. Падтэкст. А ў т а л а г і ч н ы тып мастацкага вобраза. (ад грэчаскага сам + слова – даслоўны). Перадае змест адзінкавай з’явы, прадмета, не выходзіць за яго межы, не праецыруецца на іншы. “Самазначны”, “самадастатковы” вобраз фіксуе тыповыя, найб. істотныя, характэрныя аспекты таго, што ўзнаўляецца. Вельмі часта такімі вобразамі ствараюцца прыродаапісальныя вершы. Прыклад: Згінулі сцюжы, марозы, мяцеліцы, Болей не мерзне душа ні адна, Сонейкам цёпленькім, зеленню вабнаю Абдаравала зямельку вясна. Пушчы паважныя, зімку праспаўшыя, Радасна песні зайгралі свае; Лісці зашасталі, птушкі зачыркалі, Свішча салоўка і дзяцел клюе... (Я.Купала. “Вясна”). М е т а л а г і ч н ы тып мастацкага вобраза (ад грэч. праз + слова –– пазаслоўны). Вобраз, змест якога выходзіць за межы, выяўленыя формай. Ідэя і вобраз у дадзеным выпадку належаць да розных узроўняў. Вылучаюць сімвалічныя і алегарычныя вобразы. Для абодвух характэрна іншасказальнасць. Прыклад сімвалічных вобразаў: Ўстань ты, старонка, родная маці! Годзе зімовага рабскага сну, Годзе табе ўжо слёзна ўздыхаці,– Выйдзі на поле, на сенажаці, Выйдзі спаткаці вясну! ...Вырылі сцюжы віхурамі, снегам Яму глыбоку табе не адну; Снежныя насыпы мела начлегам... Глянь, снягі таюць, рэчкі йдуць бегам... Выйдзі спаткаці вясну! З поўначы сівер кідаў табою, Як абадрану з лістоў галіну; З захаду зверы ішлі чарадою Рваць твае грудзі...Выйшла жывою,– Выйдзі ж спаткаці вясну!.. (Я.Купала. “Выйдзі...”) Алегорыя (ад грэч. іншы + гавару). Алегарычны вораз выяўляе нейкую абстрагаваную ідэю, ад якой ён не толькі рэзка адрозніваецца, але з якой нічога, або вельмі мала мае агульнага. Дадзены алегарычны вобраз можа быць заменены іншым, бо ён толькі ілюстрацыя нейкай агульнай ідэі. Інш. адрозненні ад сімвала: алегарычная ідэя рацыянальная (разумовая) і адназначная. Ідэя сімвала – эмацыянальная і шматзначная. Алегарычнымі вобразамі з’яўляюцца персанажы баек. Сімвал (ад грэч. умоўны знак). Вораз, які выяўляе сэнс нейкай з’явы ў прадметнай альбо абагульнена прадметнай форме. Прадмет, з’ява прыроднага, радзей, жывёльнага свету, геаметрычная фігура і інш. надзяляюцца пэўным значэннем. Значэнне сімвала падразумеваецца. Яго ўспрыманне залежыць ад чытача (гледача), таму вобраз шматзначны. Прыклад: у в. Я.Купалы “Выйдзі...” вясна выступае сімвалам чаканага рэвалюцыйнага абнаўлення. Зіма з яе віхурамі, снегам сімвалізуюць сацыяльны і палітычны прыгнёт. З поўначы сівер – царскую Расію (сталіца Расійскай імперыі – Петраград – паўночней Беларусі). З захаду зверы ішлі чарадою – маюцца на ўвазе гістарычныя падзеі – стасункі нашых зямель з заходнімі краінамі. Гратэск – маст. вобраз, у якім свядома парушаюцца нормы жыццёвай праўдзівасці, падкрэслена супрацьпастаўляюцца рэальнае і нерэальнае, фантастычнае. Нек. даследчыкі адносяць яго да аўталагічнага тыпу. Выдумка ў чыстым выглядзе, палёт творчай фантазіі нараджае гратэскавыя карціны. Прыклады: нос у творы М.Гогаля, які гуляе па горадзе. Яйкі і змеі, якія з іх вывеліся, у аповесці М.Булгакава “Ракавыя яйкі”. Вобраз Шарыкава ў аповесці М.Булгакава “Сабачае сэрца”. Падтэкст – нейкае глыбіннае, непавярхоўнае сэнсавае значэнне. Тып мастацкага вобраза, у якім канкрэтна-пачуццёвая выяўленасць прадмета, акрамя асноўнага, мае значэнне прыхаванага намёку на нейкую іншую ідэю ці вобраз, што не называецца. Падтэкст паэмы М.Танка “Люцыян Таполя” – асуджэнне несвабоды мастака ва ўмовах таталітарнага сталінскага рэжыму. Пытанне № 9. Паняцце пра вечныя вобразы, іх класіфікацыя, спецыфіка выкарыстання. Вечныя, або сусветныя, (вандроўныя) вобразы пераходзяць з адной эпохі ў наступныя, з адной літаратуры ў іншыя. Іх яшчэ называюць вечнымі. Гэта ўмоўная назва вобразаў герояў, якія ўзніклі ў канкрэтную гістарычную эпоху, але ў свядомасці людзей іншых эпох ператварыліся ў шматзначныя і шырокавядомыя сімвалы (Праметэй, Каін, Понці Пілат, Дон Жуан, Лятучы Галандзец і інш.). Вылучаюць вечныя вобразы
Вечныя вобразы – гэта ўмоўная назва вобразаў, што ўвасабляюць агульначалавечыя, “вечныя” якасці. Галіна Адамовіч у кнізе “З крыніц сусветнай літаратуры” (1998) называе 5 класічных вечных вобразаў. Яны паходзяць з
Тытан Праметэй – абаронца чалавека ад самавольства багоў ва ўяўленні старажытных грэкаў (выкраў з Алімпа агонь і перадаў яго людзям, за што быў прыкуты да скалы і асуджаны на бясконцыя фізічныя пакуты) – пададзены ў трагедыі антычнага паэта Эсхіла “Прыкуты Праметэй” як смелы багаборца, гатовы панесці за свой учынак жахлівае пакаранне. У больш позніх творах бунтар-пакутнік Праметэй – сімвал сапраўднай чалавечнасці, падзвіжніцкага служэння вялікай мэце (у творчасці І.В. Гётэ, Дж. Байрана, П. Б. Шэлі, М. Агарова, кампазітараў Ферэнса Ліста, А. Скрабіна, мастака Тыцыяна і інш.). Дон Жуан. Першая літаратурная апрацоўка сярэднявечнай легенды пра рыцара, які аддаў жыццё пошукам любоўных уцех насуперак маральным і рэлігійным нормам, п’еса Тырса дэ Маліны “Севільскі свавольнік”, або Каменны госць”. Пазней у літаратуры Дон Жуан паказаны прадстаўніком арыстакратычнага грамадства, заўзятым шукальнікам неўвядальнай жаноцкасці (Мальер, опера В.А. Моцарта паводле лібрэта Л. дэ Понтэ, апвяданне Д. Байрана). У паэме Дж. Байрана Дон Жуан паказаны бунтаром ў імя свабоды. А. дэ Бальзак (раман) паказаў героя звычайным спажыўцом буржуазнага тыпу. У А. Пушкіна (“Каменны госць”) Дон Жуан прадстаўлены як эгаістычны жыццялюб, для якога настаў час расплаты за мінулае тыды, калі да яго прыйшло сапраўднае пачуццё. Фаўст. Этапныя вытлумачэнні легенды пра Фаўста, сярэднявечнага вучонага, які нібыта прадаў душу д’яблу дзеля ведаў, багайцця і зямных задавальненняў, п’еса К. Марла “Трагічная гісторыя доктара Фаўста”, трагедыя І.В. Гётэ “Фаўст”, прасякнутая верай у сілу чалавечага розуму, зольнасць і прызванне перайначыць рэчаіснасць. Працягам распрацоўкі вобраза Фаўста з’яўляецца раман нямецкага пісьменніка Томаса Мана “Доктар Фаўст”, у якім трагічны лёс героя параўноўваецца з лёсам усёй Германіі першай паловы ХХ ст. Гамлет. Характар Гамлета са скандынаўскай сагі, у якой галоўны герой настойліва дасягае сваёй мэты і карае злачынца, пераасэнсаваны ў аднайменнай трагедыі У. Шэкспіра. Тут Гамлет паўстае найперш мысліцелем, які выпрабоўвае сумленнем традыцыйныя погляды. Для нямецкіх рамантыкаў (А. Шлегель) існавала агульнае паняцце “гамлетызм”, што абазначала расчараванне, песімізм, горкі роздум аб супярэчнасцях быцця. В. Бялінскі ўспрымаў Гамлета як палымянага абвінаваўцу зла, моцнага нават у сваёй гібелі. Мастацтва савецкага перыяду выявіла ў Гамлеце трагедыю гуманіста, які выкрывае цемрашальства і зло, але пад іх уздзеяннем і сам страчвае свае ілюзіі. Дон Кіхот. Рыцар Дон Кіхот у рамане М. Сервантэса “Хітрамудры ідальга Дон Кіхот Ламанчскі” пададзены ў духу сумна-іранічнага развянчання рыцарства, якое не заўважала гістарычнай непазбежнасці свайго адыходу ў мінулае і шчыра верыла ў жыццёвасць сваіх ідэалаў, як тлумачыла “вечнасць” гэтага вобраза літаратурная крытыка ў Савецкай краіне. Аднак Сервантэс паказаў і другі бок “рыцарства” Дон Кіхота – яго гераізм ў процістаянні ў адзіночку сілам зла і злачынства. Іспанскі пісьменнік стварыў шматгранны вобраз героя-змагара. У розныя часы донкіхоцтва разглядалася як няспынны пошук хараства і гармоніі чалавечых адносін, адарваны ад жыццёвай рэальнасці і таму часам моцны і непераможаны ў свай палымянасці. Вобраз, створаны Сервантэсам, таксама неаднаразова аднаўляўся ў творах сусветнай літаратуры і мастацтва. Да “вечных” вобразаў адносяць таксама такія глыбокія мастацкія вобразы, якія ўвасабляюць тыповыя чалавечыя характары і служаць арыенцірам у чалавечых паводзінах і думках. Як выяўленне
Шырока вядомыя ў літаратуры і мастацтве вобразы закаханых пар: Эрас і Псіхея (з “Метамарфоз, або Залатога асла” Апулея), Рамео і Джульета (з трагедыі “Рамео і Джульета” Шэкспіра), Меджун і Лейлі (са старажытнай арабскай легенды і паэмы Нізамі “Лейлі і Меджун”). На думку М. Лазарука, ў ліку такіх вобразаў можна назваць Машэку, Несцерку, якія першапачаткова з’явіліся ў народных паданнях, казках., а затым сталі персанажамі літаратурных твораў (Паэма “Магіла льва” Янкі Купалы, камедыя “Несцерка” В.Вольскага). Іншы раз называюць “вечнымі” біблейскіх персанажаў Авеля і Каіна. Кожны з іх па-свойму адлюстроўвае спрадвечныя, сутнасныя канфлікты паміж чалавекам і грамадствам, праблемы самавыяўлення і самавызначэння чалавека, вышыню і бязмежнасць яго жыццёвых ідэалаў супярэчлівую рэальнасць іх ажыццяўлення. Існуе паняцце індывідуальныя вобразы, якія створаны самабытнай фантазіяй мастака, прычым персанажамі могуць быць не толькі людзі, але і міфалагічныя істоты, жывёлы (Квазімода ў “Саборы Божай Маці” В.Гюго, Воланд у “Майстры і Маргарыце” М.Булгакава, Маўглі ў Кіплінга, Зубр у Гусоўскага). Пытанне № 10. Пафас і яго разнавіднасці (тыпы аўтарскай эмацыянальнасці). Для твора мастацкай літаратуры ўласціва экспрэсіўнасць. Экспрэсіўнасць – выразнасць, сіла выражэння пачуццяў перажыванняў. З дапамогаю экспрэсіўнасці пісьменнік рэальнасць можа
Для выяўлення мастацкай экспрэсіўнасці існуе паняцце пафас (ад грэч. – страсць, пачуццё). “У мастацкай літаратуры пафас – эмацыянальная ўзбуджанасць, страсць, якая пранізвае твор (ці яго часткі)”. Дзякуючы пафасу выяўляюцца аўтарскія адносіны да ўзноўленых ім карцін жыцця. Твор можа мець адзін від пафасу ці спалучаць некалькі яго відаў. В. Бялінскі: “Пафас – душа твора”. Віды пафасу (па Г. Паспелаву): гераічны, трагічны, драматычны, камічны, сатырычны, рамантычны, пафас сентыментальнасці. Некаторыя даследчыкі вылучаюць яшчэ эпічны(аб’ектызаванае, па сутнасці, безацэначнае ўзнаўленне рэчаіснасці) іадычны (захопленае ўслаўленне некага ці нечага) пафасы. У вялікіх па аб’ёму творах (раманы, аповесці, паэмы, радзей – драмы) можа спалучацца некалькі відаў пафасу. Прыклад: у аповесці В. Быкава “Альпійская балада” прысутнічаюць трагічны (уцекачоў – вязняў канцлагера – фашысты адшукалі ў гарах) і рамантычны пафас (каханне Івана і Джуліі). Пытанне № 11. Тэарэтычнае абгрунтаванне падзелу літаратуры на роды ў залежнасці ад адносін мастацкіх твораў да аб’екта і суб’екта творчасці (Арыстоцель, Гегель, Бялінскі, Паспелаў, Весялоўскі) Па спосабу адлюстравання ўсе літаратурныя творы падзяляюцца на тры групы, на тры роды: эпас, лірыку, драму. Паняцце ”літаратурны род” мае сваю вялікую гісторыю. Падзел літаратуры на тры роды ў залежнасці ад адносін мастацкага твора да аб’екта і суб’екта ідзе з глыбокай старажытнасці. Суб’ект і аб’ект. Суб’ект – носьбіт прадметна-практычнай дзейнасці і пазнання (індывід ці сацыяльная група), крыніца актыўнасці, накіраванай на аб’ект – аб’ектыўную рэальнасць, якая існуе незалежна ад чалавека і яго свядомасці. У ролі суб’екта звычайна выступае чалавек, у ролі аб’екта – і чалавек, і ўся навакольная рэчаіснасць як натуральнага паходжання, так і створаная чалавекам. Тры роды л-ры вылучыў у чацвёртым стагоддзі да н.э. старажытнагрэчаскі філосаф Арыстоцель (гады жыцця: 384 – 322 да н.э.). Тры роды ён вылучыў, зыходзячы з таго, як пераймае творца жыццё. Успомнім мінулую лекцыю “Сутнасць мастацкай творчасці”. Менавіта ў Старажытнай Грэцыі ўзнікла Канцэпцыі сутнасці мастацтва як пераймання (імітацыі) жыцця. Арыстоцель следам за Платонам разглядаў мастацтва як перайманне, аднак бачыў у гэтым не слабасць, а яго сілу. Пераймаючы жыццё, чалавек з дапамогай мастацтва спазнае яго і атрымлівае ад гэтага задавальненне, перажывае катарсіс, г. зн. ачышчаецца ад кепскіх страсцей – спаконвечнай сутнасці чалавека. Арыстоцель адзначаў, што мастацтва пераймае не асобныя, ужо існуючыя з”явы жыцця, а пераймае па закону неабходнасці ці верагоднасці. Г.зн. стварае свой свет як магчымы, верагодны і тым самым раскрывае істотныя асаблівасці свету сапраўднага. Аднак гэтыя істотныя асаблівасці ўяўляліся яму пастаяннымі, нязменнымі. Па Арыстоцелю, атрымліваецца, што
Пазней Арыстоцелеўскі прынцып падзелу л-ры на роды быў развіты ў кнізе Гегеля “Эстэтыка”, а таксама ў тэарэтычным артыкуле В.Бялінскага “Падзел паэзіі на роды і віды”. Тэрмін “паэзія” В.Бялінскі, як і інш. яго сучаснікі,ужываў у значэнні літаратура. У ХІХ ст. з літаратурай таксама суадносіўся тэрмін “белетрыстыка”, які абазначаў найперш прозу. У ХХ ст. гэты тэрмін набыў негатыўнае адценне, пачаў абазначаць сюжэтныя калізіі, творы цалкам, у якіх падкрэсленая прыдуманасць, нежыццёвасць падзей. “А! Гэта не літаратура, а белетрыстыка”. Пачытаем Бялінскага: “Эпічная літаратура ёсць пераважна паэзія аб’ектыўная, знешняя як у адносінах да самой сябе, так і да паэта і яго чытача.У эпічнай паэзіі выяўляецца сузіранне свету і жыцця, якія існуюць самі па сабе і ў абсалютнай абыякавасці да саміх сябе, да паэта, што іх сузірае (созерцает) ці яго чытача”. Суб”ектыўная цікавасць, па гэтай канцэпцыі, у эпічнай літаратуры цалкам адсутнічае – і з боку аўтара мастацкага твора, і з боку яго герояў, і з боку чытача. Эпічны свет уяўляе аб’ектыўную рэальнасць цалкам замкнутай ў самой сабе. Задумаемся: Наколькі гэта меркаванне бездакорнае? І наадварот, па Белінскаму, у лірыцы адбываецца самавыяўленне суб’екта творчасці. “Лірычная паэзія, – пісаў В.Бялінскі,– ёсць пераважна паэзія суб”ектыўная, унутраная, выяўленне самога паэта”. Драматычная л-ра разглядалася Гегелем і Бялінскім як сінтэз эпічнага і лірычнага спосабаў узнаўлення жыцця, як адзінства аб’ектыўнага і суб’ектыўнага пачаткаў мастацкай творчасці,і таму як “вышэйшы род паэзіі і вянец мастацтва”. Такое месца драмы ў сістэме літ-ных родаў прызнаецца не ўсімі даследчыкамі. Генадзь Паспелаў лічыць:“Адрозненні паміж эпасам і драматургіяй – гэта не літаратурна-родавыя адрозненні. Ва ўласна родавых адносінах эпас і драматургія тоесныя і ў аднолькавай меры супрацьстаяць лірыцы”. Гегель, а ў нейкай меры і Бялінскі, заспелі часы, калі драма займала галоўнае месца сярод літ. родаў, што і абумовіла вылучэнне яе ў якасці “вышэйшага роду паэзіі”. Бялінскі, выклаўшы ў артыкуле “Падзел паэзіі на роды і віды” гегелеўскую канцэпцыю літ-х родаў, зрабіў шэраг істотных паправак да яе. Так, ён пісаў, што ў мастацкай практыцы “гэтыя тры роды паэзіі... часта выступаюць у змешаным выглядзе, і нейкі эпічны па форме сваёй твор вылучаецца драматычным характарам, і наадварот. Эпічны твор не толькі нічога не губляе са сваіх вартасцей, калі ў яго ўваходзіць драматычны элемент, але яшчэ і выйграе ад гэтага”. Якасна новую тэорыю літ-х родаў прапанаваў у ХХ ст. Аляксандр Весялоўскі. Ён выводзіць усе тры роды са старажытнай абрадавай песні, у якой нібыта “злучаны ў наіўным сінкрэтызме ўсе роды паэзіі”. Слушнае ў канцэпцыі Весялоўскага тое, што ён улічвае наяўнасць суб’ектыўнага і аб’ектыўнага пачаткаў у творах кожнага роду л-ры. Слабае месца: усе тры роды выводзяцца з адной крыніцы – абрадавай песні. Між тым не менш старажытнай з’яўляецца казка – эпічны жанр вуснай народнай творчасці. Пытанне № 12. Жанр. Жанравыя структуры і каноны. Жанравая сістэма. Літаратурныя жанры. Існуюць розныя вызначэнні жанра і розныя жанравыя класіфікацыі л-ры. Першапачаткова жанрам называлі літаратурныя роды (ад франц. genre ад лац. generic – род, від). У наш час за тэрмінам замацавалася значэнне формы, праз якую выяўляюцца літ-ныя роды. У л-ры пад жанрам разумеюцца ўстойлівыя разнавіднасці твораў, што склаліся ў працэсе іх гістарычнага развіцця (ЭЛіМБел). У аснове кожнага жанра ляжыць пэўны характар адлюстравання жыцця, які выяўляецца ў адпаведнай форме твораў. У раннія эпохі мастацкага развіцця пераважалі жанры з жорсткім замацаваннем пэўнага зместу за пэўнай формай. Нарыклад,
З часам (асабліва актыўна гэта адбывалася ў эпоху рамантызму) сцвердзілася больш вольнае адзінства жанравага зместу і жанравай формы. Так, ў лірыцы на сучасным этапе існуе проста верш з любым тыпам мастацкага зместу. Жанр Па М.Бахціну, жанр – катэгорыя літаратурнай памяці. Жанр разглядаецца як “памяць мастацтва”, як “закасцянелая форма” (М. Бахцін). “Канкрэтны змест асобных твораў можа быць бясконца разнастайным, аднак у самой канструкцыі захоўваецца вопыт усёй папярэдняй творчасці. Без гэтага немагчыма было б развіццё і само існаванне мастацтва” (В.Кожынаў). Жанравае абазначэнне твора звернута да памяці чытача і прадугледжвае веды пэўнай літаратурнай традыцыі: калі вядомае імя аўтара адсылае да яго біяграфіі, да папярэдняй яго творчасці, дык пазначэнне жанру звязвае дадзены твор з вядомай літаратурнай традыцыяй. Калі чытаем назву твора і яго жанр, дык настройваемся на пэўную хвалю чакання – у свядомасці нараджаецца мадэль літаратурнага твора. Жанр ажыццяўляе пачатак пераемнасці ў літаратурнай эвалюцыі. Жанр як катэгорыя літаратурнай памяці. Жанр (франц.род, від) – адносна ўстойлівая кампазіцыйна-стылёвая структура тэкста. Жанраўтваральныя адзнакі:
Практычная гісторыя жанра ажыццяўляецца ў жанравай сістэме як узаемазвязанага набору пэўных жанраў. Жанравая сістэма (сістэма жанраў) – адносна ўстойлівая сістэма жанравых форм. Таму кожная жанравая сістэма характарызуецца гістарычнай звязнасцю (жанры сярэднявечечнай літаратуры, класіцыстычныя жанры) і нацыянальнай ці рэгіянальнай звязнасцю (жанры японскай л-ры, жанры персідскай л-ры) . Асноўнымі тэматычнымі пачаткамі (прынцыпамі) заходнееўрапейскіх жанраў з’яўляецца родавая змястоўанцсь л-ры (лірычныя, ліра-эпічныя, эпічныя, драматычныя жанры). Акрамя гэтага выкарыстоўваюцца іншыя прынцыпы, якія дазваляюць праводзіць інвентарызацыю жанраў. Так, адрозніваюць жанры
Кожны з жанраў захоўвае, нягледзячы на эвалюцыйныя змены, свае канструктыўныя асаблівасці (грэчаскі, рыцарскі, міфалагічны, натуралістычны... раман). Жанр характарызуецца нацыянальнай (рэгіянальнай) своеасаблівасцю (украінская каламыйка, польская фрашка, лацінаамерыканскі раман), што не выключае тыпалагічнага падабенств паміж імі (еўрапейская ода і арабская касыда), з’яўляецца прадметам супастаўляльнай жанралогіі, А па-другое, жанры могуць засвойвацца іншанацыянальнымі літаратурамі (украінская народная дума і дума ў русскай паэзіі – К.Рылееў, М.Лермантаў, Э.Багрыцкі). Жанры, якія характарызуюцца гнуткай структурай і тэматычнай свабодай, утвараюць свае разнавіднасці: адрозінваюць раман выхавання, біяграфічны раман, побытавую драму і інш. Узнікненне жанравых разнавіднасцей можа быць звязана як з літаратурным напрамкам (рамант.паэма, класіцысц.ода, сімвал.драма), так і з імёнамі аўтараў, што ўвялі ў лытаратурны ўжытак жанрава-стылёвыя формы мастацкага цэлага (піндарычная ода, байранаўская паэма, бальзакаўскі раман), якія ўтвараюць традыцыі, а гэта значыць і магчымасць розных відаў іх засваення (наследванні, стылізацыя). |