Дапаможнік БЕЛ. МОВА Ч. 1. Дапаможнік БЕЛ. МОВА Ч. Беларускі нацыянальны тэхнічны універсітэт
 Скачать 6.39 Mb.
|
|
Складзіце тэзісы тэксту. Выберыце з Дадатку 1 адпаведныя тэме артыкулы, падрыхтуйце па іх кароткія выказванні. Раскажыце, якія этапы гісторыі беларускай мовы звязаны з датамі: VІ – VІІІ стст., ІХ --ХІІ стст. Раскажыце, што вы ведаеце пра пісьмовыя помнікі ўсходніх славян. 5. Беларуская мова часоў Вялікага княства Літоўскага Вялікае княства Літоўскае сфарміравалася ў ХІІІ ст. як канфедэратыўная дзяржава, у склад якой увайшлі плямёны ўсходніх славян, літоўцаў, палякаў; акрамя таго, там пражывала шмат татараў і яўрэяў. Таму ў гэтай дзяржаве існавала некалькі моў і некалькі канфесій (усходнеславянскія славяне працягвалі карыстацца сваімі дыялектамі, у рэлігійнай сферы ў залежнасці ад тыпу веравызнання католікі ўжывалі латынь, праваслаўныя – царкоўнаславянскую мову, татары вызнавалі мусульманства, яўрэі – іудаізм). За часы існавання Вялікага княства Літоўскага склалася беларуская народнасць на аснове кансалідацыі крывічоў, дрыгавічоў, радзімічаў. Элементы іх жывой мовы сталі інтэнсіўна пранікаць у пісьмовыя тэксты, і з такога сінтэзу ўжо ў XIV ст. сфарміравалася беларуская літаратурная мова (яе называюць яшчэ старабеларускай). На гэтай мове напісаны ўсе важныя пісьмовыя дакументы перыяду існавання ВКЛ і Рэчы Паспалітай, яна выконвала функцыю дзяржаўнай мовы, г.зн. была ўзведзена на міжнародны ўзровень. Вялікая літаратура, створаная на гэтай мове, з’яўляецца нацыянальным скарбам беларускага народа і важнейшым ідэнтыфікатарам нашай нацыі. На жаль, у выніку гістарычных падзей, катаклізмаў і войн на Беларусі амаль не захавалася арыгіналаў помнікаў пісьменнасці таго часу. Гэтыя арыгінальныя творы захоўваюцца ў Санкт-Пецярбургу, Варшаве, Кракаве, Познані, Кіеве, Львове, Парыжы, Вільнюсе і інш. гарадах свету. Па даўняй традыцыі, якая ўжо дзесяцігоддзямі ўсталявалася ў беларускай філалогіі, усе помнікі старабеларускай пісьменнасці падзяляюцца па трох жанравых разнавіднасцях на: дзелавыя помнікі (граматы, акты, судовыя статуты); помнікі свецка-мастацкага характару (беларускія летапісы, мемуарная літаратура, палітычная сатыра, перакладныя рыцарскія раманы і аповесці, хронікі, хранографы, лінгвістычная літаратура); помнікі рэлігійнага зместу (Біблія, творы рэлігійна-павучальнага і палемічнага характару, жыціі і інш.). У залежнасці ад гэтага розныя помнікі старабеларускай пісьменнасці вызначаюцца і рознай ступенню напоўненасці мовы жывымі народнымі элементамі (дзелавыя акты і дакументы), царкоўнаславянскімі моўнымі рысамі (рэлігійная літаратура ранняга перыяду, а таксама псалтыры і евангеллі), элементамі польскай, сербскахарвацкай і чэшскай мовы (перакладныя творы). Дзелавыя тэксты. Паколькі старабеларуская мова выконвала функцыю дзяржаўнай у ВКЛ, натуральна, што дзелавыя помнікі пісьменнасці ў найбольшай ступені адлюстроўваюць асноўныя лексічныя, фанетычныя і марфалагічныя з'явы, якія былі ўласцівыя жывой народнай мове. Менавіта па помніках дзелавой пісьменнасці можна рабіць высновы аб асноўных асаблівасцях старабеларускай мовы як мовы беларускага этнасу і адрозненні яе ад мовы бліжэйшых суседзяў – украінцаў, рускіх і палякаў. Утварыце ад наступных слоў складаныя прыметнікі, падбярыце да іх назоўнікі. Паўночны і ўсходні, дваццаць год, высокі і малекула, газ і праводзіць, транспарт і эксплуатацыя, вада і соль, разлік і тэхналогія, кантроль і вымярэнне, высокі і эффект, жалеза і бетон, навука і эксперымент, выбух і небяспека, малы габарыт, увесь бок, нізкі і тэмпература. Да нашага часу дайшло надзвычай шмат дзелавых тэкстаў. Калі ўлічыць, што гэта толькі частка таго, што было на самай справе, то можна ўявіць сабе, якім высокім быў юрыдычны ўзровень ВКЛ: ён не саступаў перадавым еўрапейскім краінам. Тут мы сустракаем розныя акты, граматы, дагаворы, запісы, кодэксы, законы, правы, статуты, трыбуналы, судзебнікі. Яны выходзілі з канцылярыі Вялікага літоўскага князя і ствараліся па ўсёй тэрыторыі старабеларускай дзяржавы (у Вільні, Троках, Мінску, Мсціслаўі, Нясвіжы, Магілёве, Брэсце, Віцебску, Полацку і г.д.). Найбольш буйнымі і значнымі для гісторыі беларускай культуры з’яўляюцца судзебнікі (г.зн. юрыдычныя ўлажэнні), статуты (у якіх адлюстраваны прававыя нормы і абавязацельствы грамадзян ВКЛ, напрыклад, Статут Вялікага княства Літоўскага (гл. Дадатак 1), адна з першых у Еўропе канстытуцый на нацыянальнай мове, вядомы ў трох рэдакцыях: 1529, 1566 і 1588 гг.), метрыкі (Метрыка Вялікага княства Літоўскага (гл. Дадатак 1) налічвае каля 600 тамоў). Нягледзячы на тое, што ў шматлікіх дзелавых дакументах таго часу мы сустракаем словы літоўскі і літвіны, яны нічога агульнага не маюць з сучаснымі прыбалтыйскімі народамі: у той час ліцвінамі называлі ўсходнеславянскія плямёны, якія пражывалі на тэрыторыі сучаснай заходняй і паўночнай Беларусі, а сучасныя літоўцы называліся аўкштайтамі і жамойтамі. Цікавым гістарычным фактам з’яўляецца тое, што ў старажытных дакументах па-рознаму называецца дзяржаўная мова ВКЛ: літоўскай, рускай (руськай), простай. Дзелавая перапіска гарадскіх судоў і прававых устаноў аб’ядноўвалася ў так званыя «гродскія» кнігі, да нас дайшлі кнігі судоў Мінска, Гродна, Магілёва, Полацка і інш. У гэтых дакументах змешчана шмат інфармацыі не толькі аб прававых нормах ВКЛ, але і звесткі аб прыватным жыцці старажытных беларусаў. Ужыванне беларускай мовы ў прававой сферы грамадства было зафіксавана ў Статуце ВКЛ (рэд. 1566 г.): «А писарь земский по руску маеть литэрами и словы рускими вси листы и позвы писати а не инъшым языком и словы и такъ маеть писар присягати». Статут ВКЛ быў шырока вядомы і за межамі Беларусі, ім карысталіся як узорам прававога дакумента ў Прусіі, Польшчы, Расіі, Латвіі, Эстоніі і іншых краінах. Надзвычай цікавую і багатую лексіку мы сустракаем у юрыдычных дакументах. Тут і прававая тэрміналогія (закон, позов, виновайца, присяга, староста, тивун, воевода, опекун і інш.), і ваенная (бронь, валка, жолнер, гармата, ручница), і будаўнічая тэрміналогія (цэгла, вапна, дошка, олово, серебро, золото, страха, клуня, пуня), назвы адзення і матэрыялаў (шубка лисья, сукно, колпак оксамитный, соболцом подшит, шуба медвежья). Нягледзячы на тое, што моўная аснова помнікаў юрыдычнага характару вельмі набліжана да народнай беларускай мовы таго часу, не трэба думаць, што статуты, трыбуналы і судзебнікі пісаліся прымітыўна і, як гаворыцца, па-народнаму проста. На той час беларусы мелі дасканала выпрацаваную юрыдычную тэрміналогію, складаны сінтаксіс дакументаў сведчыць аб надзвычай развітай лагічнасці пісьма, аб сталай пісьмовай традыцыі, якая налічвала не адно стагоддзе. Размяркуйце напісанні разам, праз злучок або асобна. (Інжынер)тэхнолаг, часткова(выкананае) заданне, (паў)праваднік, (паў)Мінска, (аўта)блакіроўка, (аналага)лічбавы пераўтваральнік, (бія)электрычны, (электра)рухавік, (выбухова)засцярожаны прыбор, (сама)вярчальны, (па)першае, (паралельна)праведзены, (паслядоўна)паралельная абмотка, (дакладна)вызначаны, (прэм’ер)міністр, (шчотка)трымальнік, (на)памяць, (мала)даступны, (дыяметральна)процілеглы, (які)небудзь, (фізіка)хімічныя асновы, машына грэбене(часальная), ураўненне (Максвела)Блоха. Аднак з часоў Люблінскай уніі (1569 г.) і ўтварэння адзінай канфедэратыўнай дзяржавы Рэчы Паспалітай пачалася моцная паланізацыя беларускай мовы. У афіцыйны ўжытак усё часцей уводзілася польская мова. У 1696 г. спецыяльнай пастановай польскага сейма сфера выкарыстання беларускай пісьмовай мовы рэзка звузілася, дзелавыя дакументы трэба было пісаць толькі па-польску. Свецка-мастацкія помнікі пісьменнасці. Свецка-мастацкая літаратура ў сваіх ранейшых формах стваралася па ўзоры старажытнарускай літаратуры аналагічнага жанру і з’явілася адлюстраваннем пераемнасці і развіцця кірылічнай традыцыі на ўсходнеславянскіх землях. Самымі буйнымі творамі свецка-мастацкага характару ў тыя часы з’яўляліся летапісы, або хронікі. Архіўныя дакументы сведчаць аб тым, што ўжо ў ХІІ ст. у Полацку, а ў ХІІІ ст. у Навагрудку ствараліся арыгінальныя летапісныя зводы. Нягледзячы на тое, што беларускія летапісы ствараліся ў розных гарадах і населеных пунктах ВКЛ, яны аб’ядноўваюцца тэматыкай, агульнай манерай пісьма, сістэмай моўных сродкаў, што дазваляе зрабіць выснову аб існаванні моўнай летапіснай традыцыі, якая ўдакладняла агульны літаратурна-пісьмовы працэс на нашых землях. *Летапісанне як від старажытнага пісьменства стаіць асобна сярод іншых помнікаў старабеларускай літаратуры. Па-першае, беларускае летапісанне ўспрыняла традыцыі і прыёмы, характэрныя для даўніх старажытнарускіх летапісаў. Беларускія перапісчыкі дакладна капіравалі гэтыя тэксты, перапісвалі іх, час ад часу дапаўняючы новымі дэталямі. Па-другое, успрыняўшы старую форму і традыцыю, беларускія аўтары сталі запаўняць яе арыгінальным зместам, апісаннем падзей, якія адбываліся ў ВКЛ. Старажытнарускія штампы з часам сустракаюцца ўсё радзей, мова летапісаў збліжаецца з народнай гаворкай. Аддаленне ад старажытнарускай традыцыі ў летапісанні дасягае свайго апагея ў «Хроніцы» Быхаўца - вядомым тэксце старабеларускай мовы, напісаным лацінкай. Увогуле тэкст «Хронікі» моцна насычаны рысамі беларускай паўднёвай гаворкі. Беларускія хронікі і летапісы другой паловы XVI — пач. XVII стст. уяўляюць у сваёй большасці арыгінальныя творы, вызначаюцца багаццем гутарковай лексікі і фразеалогіі (Баркалабаўскі летапіс, летапіс па спісу Рачынскіх, «Хранограф польскі» і г.д.). У канцы XVI — пач. XVII стст. асаблівую папулярнасць на беларускіх землях набываюць хранографы, у якіх адлюстроўваліся гістарычныя падзеі з жыцця розных народаў. Вялікім попытам карысталіся і працы польскіх гісторыкаў, самай вядомай з якіх на Беларусі стала «Хроніка польская, літоўская, жмудская і ўсёй Русі» Мацея Стрыйкоўскага; яе пераклад пач. XVII ст., зроблены невядомым аўтарам, дайшоў да нашых дзён. У гэтым помніку пісьменнасці апавядаецца пра падзеі сусветнай і еўрапейскай гісторыі, пачынаючы ад стварэння Богам свету і заканчваючы гісторыяй пра Падкову. Беларускі пераклад «Хронікі» М.Стрыйкоўскага яскрава адлюстроўвае тыя асаблівасці, якія былі ўласцівы жанру старабеларускай пісьменнасці — арыгінальнай мемуарнай літаратуры. Вядомы твор такога кшталту – «Дзённік» Фёдара Еўлашэўскага, навагрудскага падсудка. Помнік быў створаны на памежжы XVI i XVII стст. і з пункту гледжання моўных асаблівасцей прадстаўляе сабой своеасаблівую польска-беларускую «трасянку». Аднак, нягледзячы на высокую ступень уздзеяння польскай мовы, лінгвістычнай асновай «Запісак» з’яўляецца мова беларуская. Яшчэ адзін від свецка-мастацкіх помнікаў старабеларускай пісьменнасці —перакладная літаратура. Вялікую папулярнасць на Беларусі набылі пераклады воінскіх аповесцей «Александрыя» і «Траянская гісторыя», аб Атыле (каралю угорскім), рыцарскіх раманаў аб Баве-каралевічу, Трыстане і інш. Усе гэтыя творы перакладаліся на беларускую мову з польскіх, сербскіх або чэшскіх арыгіналаў, і таму іх лінгвістычная сістэма насычана запазычаннямі на розных моўных узроўнях. У XVII ст. старабеларуская літаратура папоўнілася новымі формамі — жанрамі палітычнай сатыры. У выглядзе вострага палітычнага памфлету напісана «Прамова Івана Мялешкі», накіраваная супраць іншаземнага засілля беларускіх зямель. Прыхільнікаў іншаземцаў невядомы аўтар называе «радными баломутами», якія страцілі сваю нацыянальную самабытнасць: «Много тута гетакихъ естъ, што хоть наша костка, однако собачымъ мясомъ обросла и воняетъ». Яшчэ адзін тыповы твор палітычнай сатыры сяр. XVII ст. — «Ліст да Абуховіча», напісаны невядомым аўтарам у 1655 г. з выпадку здачы смаленскага гарнізона войску маскоўскага цара Аляксея Міхайлавіча, бацькі Пятра Першага. Гэты твор напісаны лацінкай пры захаванні на пісьме беларускіх фанетычных рыс. Да твораў свецка-мастацкай літаратуры належаць таксама граматыкі і слоўнікі. Вельмі папулярнай у старажытных беларусаў была «Граматыка» Мялеція Сматрыцкага (гл. Дадатак 1). Гэтая кніга аказала істотны ўплыў на развіццё ўсходнеславянскіх моў і паслужыла ўзорам для пазнейшых граматычных дапаможнікаў. Адной з дзвюх кніг, якія праштудзіраваў Міхайла Ламаносаў перад паступленнем у Кіева-Магілянскую акадэмію, была «Граматыка» М.Сматрыцкага. Вялікай падзеяй у культурна-асветніцкім жыцці нашай краіны стала з’яўленне слоўнікаў Лаўрэнція Зізанія (1596 г.) (гл. Дадатак 1) і Памвы Бярынды (1627 г.), у якіх царкоўнаславянскія словы растлумачваліся адпаведнымі словамі старажытнай беларускай літаратурнай мовы. Рэлігійныя помнікі пісьменнасці. Агляд помнікаў рэлігійнай пісьменнасці немагчыма зрабіць без гістарычнага каментарыя (гл. Дадатак 2). Старабеларуская літаратурная спадчына не магла не адлюстраваць поліканфесійнай сітуацыі ў грамадстве, тым больш што для існавання дзяржавы ў тыя часы пажадана было мець надрукаванымі дзве рэчы – зборнік юрыдычных дакументаў (канстытуцыю) і Біблію. Бадай з самага пачатку хрысціянізацыі ўсходніх славян і пашырэння пісьменнасці сярод іх на беларускіх землях пачала распаўсюджвацца рэлігійная літаратура на царкоўнаславянскай мове. Цэнтрамі захавання і прадаўжэння кірылічнай пісьмовай традыцыі былі манастыры. Аднак на Беларусі не проста перапісваліся кананічныя рэлігійныя творы, такія, як евангеллі, псалтыры, павучанні знаных айцоў царквы, але і стваралася арыгінальная літаратура на царкоўнаславянскай мове. Гэтая акалічнасць пацвярджае той факт, што царкоўнаславяншчына ўспрымалася старажытнымі аўтарамі не як закасцянелая мова, раз і назаўсёды дадзеная нам святымі Кірылам і Мяфодзіем, але як жывы моўны субстрат, на якім можна ствараць арыгінальныя творы. Прыкладам такога творчага падыходу служаць нам творы, якія дайшлі да нас з XII ст. На раннім этапе існавання старабеларускай літаратуры ўзніклі рэлігійныя творы, мову якіх можна акрэсліць як сінтэз царкоўнаславянскага і беларускага моўных субстратаў. Праверце сябе. Інжынер-тэхнолаг, часткова выкананае заданне, паўправаднік, паў-Мінска, аўтаблакіроўка, аналага-лічбавы пераўтваральнік, біяэлектрычны, электрарухавік, выбуховазасцярожаны прыбор, самавярчальны, па-першае, паралельна праведзены, паслядоўна-паралельная абмотка, дакладна вызначаны, прэм’ер-міністр, шчоткатрымальнік, на памяць, маладаступны, дыяметральна процілеглы, які-небудзь, фізіка-хімічныя асновы, машына грэбенечасальная, ураўненне Максвела-Блоха. Тыповым помнікам такога тыпу з’яўляецца Чэцця 1489 г. Гэты твор змяшчае ў сабе шэраг тэкстаў, патрэбных для правядзення набажэнства, а таксама жыціі вядомых святых (у тым ліку Барыса і Глеба). У XV-XVI стст. на беларускіх землях пашырылася канфесійная плынь пад назвай «ерась жыдоўствуючых», якая стварала філасофскую, медыцынскую літаратуру і апакрыфічныя сачыненні, мова іх таксама знаходзіцца на памежжы царкоўнаславянскага і беларускага моўных субстратаў. У 1551 г. Маскоўскі Стаглавы сабор прызнаў кнігі падобнага кшталту ерэтычнымі і забараніў іх. Наяўнасць «памежных помнікаў пісьменнасці» «дае падставу сцвярджаць, што на Беларусі ў XV-XVI стст. існавала асобная мясцовая разнавіднасць кніжнаславянскай мовы, якую ўмоўна можна назваць беларускім тыпам кніжнаславянскай мовы». Да такога тыпу твораў належаць і выданні беларускага першадрукара Францыска Скарыны (гл. Дадатак 1). Апошнім часам даследчыкі звяртаюць увагу на той факт, што кнігадрукаванне ва ўсходніх славян пачалося раней — у 1491 г., калі немец Фіёль выдаў у Кракаве два зборнікі «Актоіх» і «Часослов» «рускімі літарамі» спецыяльна для праваслаўнага набажэнства. «Беларускае кнігадрукаванне, такім чынам, пачалося не з 1517 г., як мы прызвычаіліся меркаваць, а менавіта з 1491г., з «Актоіха» Ш.Фіёля»5. Пішыце НЕ (НЯ) разам або асобна (Не)даацаніць (не)бяспеку, (не)дастатковае асвятленне, (не) трэба. (не)абходны, (не)папраўныя вынікі, эксперыменты (не)закончаны, (не)ўстойлівасць абсалютная, матэрыял (не)разбуральны, (не)адлюстравана ў рабоце, (не)гледзячы па баках, (не)гледзячы ні на што, заданне (не)выканана, своечасова (не)зрабіць, (не)стабільнасць частаты, абсалютна (не)падрыхтаванае выступленне, нічым (не)аргументаваны адказ. Тым не менш выданні Скарыны з’яўляюцца надзвычай каштоўнай крыніцай вывучэння не толькі літаратурна-пісьмовай мовы, але і ў пэўнай меры жывой гутарковай беларускай мовы таго перыяду. Дзейнасць Ф.Скарыны і іншых аўтараў рэлігійных твораў на старабеларускай мове падрыхтавала глебу для таго, каб на беларускай мове з’явіўся пераклад кананічнага твора. Зроблены ён быў Сымонам Будным (гл. Дадатак 1), выдатным беларускім філосафам, асветнікам, ідэолагам гуманізму і рэфармацыі. Літаратурная спадчына, якую пакінуў С.Будны, надзвычай багатая, аднак да нас дайшлі пераважна творы на польскай і лацінскай мовах. Да нашага часу захаваўся толькі адзіны твор, напісаны на старабеларускай мове, — «Катэхізіс», надрукаваны ў Нясвіжы ў 1562 г. Са з’яўленнем жа «Евангелля» В.Цяпінскага (гл. Дадатак 1) можна было сцвярджаць, што працэс перакладу Бібліі на старабеларускую мову завершаны. Цікава пабудова гэтага помніка беларускай пісьменнасці: у ім паралельна змешчаны беларускі і царкоўнаславянскі (дакладней, царкоўнаславянскі беларускай рэдакцыі) тэксты. На падставе дакладнага вывучэння перакладу можна сцвярджаць, што старабеларуская мова дасягнула ў тыя часы вельмі высокага ўзроўню. Пісьмовая спадчына В.Цяпінскага ўключае і прадмову да яго «Евангелля», аднак яна дайшла да нас у рукапісным выглядзе. Аўтар указвае ў ёй на прычыны, якія падштурхнулі яго да перакладу евангелля, піша, што зрабіў ён гэта «зъ зычливости ку моеи отчизне». Цяпінскі перакладаў сваё Евангелле не толькі з мэтай зрабіць больш зразумелым для простага народа біблейскі тэкст, але і насуперак паланізацыі, якая ўжо пачалася і ахапіла вышэйшыя слаі літоўска-беларускага грамадства. У захаванні беларускай мовы Цяпінскі бачыў і захаванне самабытнасці і адметнага нацыянальнага аблічча сваіх суайчыннікаў. Агляд старабеларускай рэлігійнай літаратуры не быў бы поўным, калі б мы не асвятлілі канфесійна-палемічныя творы, якія ўзніклі на памежжы XVI-XVII стст. У сувязі з прыняццем Брэсцкай уніі разгараецца гарачая палеміка паміж абаронцамі праваслаўя і прыхільнікамі каталіцызму альбо уніі. Да нас дайшлі помнікі палемічнай літаратуры на польскай, лацінскай і старабеларускай мовах, прычым апошніх значна больш. Адзін з самых значных помнікаў палемічнай літаратуры, якія дайшлі да нас, – «Апакрысіс» Х.Філарэта. Ён быў напісаны і выдадзены на польскай мове ў Вільні ў 1597 г. Прыкладна праз два гады з’явіўся беларускі пераклад гэтага твора. Цікавым гістарычным фактам з’яўляецца напісанне кнігі ў абарону праваслаўнай веры на польскай мове. У 1615 г. быў выдадзены яшчэ адзін яскравы твор палемічнай літаратуры – «Казанне двое» Лявонція Карповіча, архімандрыта Віленскага Святадухава манастыра. Мова Казання ўражвае сваёй вобразнасцю, палымянасцю і добрай апрацаванасцю. Гэта тыповая старабеларуская літаратурна-пісьмовая мова таго перыяду. Увогуле трэба адзначыць, што ў такіх творах палемічнай і гамілетычнай (г.зн. прапаведніцкай) літаратуры, як «Абарона берасцейскага сабора», «Бяседы Макарыя», «Навука аб сямі тайнах», «Дзідаскалія», «Дыярыуш» А. Філіповіча ва ўсёй Праверце сябе. Недаацаніць небяспеку, недастатковае асвятленне, не трэба, неабходны, непапраўныя вынікі, эксперыменты не закончаны, няўстойлівасць абсалютная, матэрыял неразбуральны, не адлюстравана ў рабоце, не гледзячы па баках, нягледзячы ні на што, заданне не выканана, своечасова не зрабіць, нестабільнасць частаты, абсалютна непадрыхтаванае выступленне, нічым не аргументаваны адказ. сваёй шматпланавасці і яскравасці паказала сябе беларуская мова таго перыяду. Помнікі палемічнай літаратуры вызначаюцца рознымі спосабамі і прыёмамі надання літаратурнай вобразнасці. Відаць, што аўтары былі вельмі добра знаёмы з лепшымі палемічнымі творамі сусветнай культуры. Палемічная літаратура спрыяла развіццю аратарскіх здольнасцей, развіццю спосабаў і прыёмаў літаратурнага выказвання. Менавіта творы такога кшталту паказалі, што беларуская мова на памежжы XVI – XVII стст. перажывала свой росквіт і магла забяспечваць бадай усе галіны жыцця тагачаснага грамадства. Амаль усе творы палемічнай літаратуры былі надрукаванымі і таму з’яўляліся арыенцірам для рукапісных помнікаў таго часу. Яны яшчэ паказвалі і напрамак ужывання арфаграфічных, граматычных і лексічных норм і спрыялі далейшай унармаванасці старабеларускай літаратурна-пісьмовай мовы. Кароткі агляд пісьмовых крыніц старабеларускай літаратурнай мовы паказаў, што на працягу свайго існавання яна забяспечвала разнастайныя галіны жыцця тагачаснага грамадства, хутка рэагавала на змены, якія адбываліся ў ВКЛ, як у палітычнай сферы, так і ў сферы духоўнага жыцця. Спішыце дзеясловы, устаўляючы патрэбныя суфіксы (-ва-, -ава-, -ява-, -ыва-, -іва-). Назапаш…ць, наладж…ць, даслед…ць, падтрымл…ць, адрозн…ць, зацяг…ць, кантрал…ць, фарсір…ць, пакут…ць, вымень…ць, перамол…ць, засвой…ць, здзек…цца, прайгр…ць, праігр…ць, загад…ць, перакон…ць, замарудж…ць, ахопл…ць, закоп…ць, сцэнтр…ць, прытармож…ць, прагназ…ць, завар…ць, абстал…ць, заклей…ць, запампоў…ць, ахалодж…ць, успых…ць, скруч…ць. Генетычна і неразрыўна звязаная са старажытнарускай і царкоўнаславянскай мовамі, беларуская літаратурная мова ранняга перыяду існавання тым не менш пайшла сваім шляхам, паказаўшы, з аднаго боку, сувязь з кірылічнай пісьмовай традыцыяй, а з другога – самастойнасць і здольнасць да эвалюцыі. Знаходзячыся ў цэнтры Еўропы, беларускі этнас і з ім яго нацыянальная мова былі адкрытымі для пранікнення новых ідэй, культур і адразу ўпітвалі іх, нешта перапрацоўваючы, нешта адкідаючы. Тое, што не адбілася і не захавалася ў пісьмовых крыніцах, дайшло да нас вуснамі беларускага народа ў шматлікіх гаворках, якія гучаць і зараз на тэрыторыі Беларусі, дзе мы адчуваем подых даўніны. Беларуская пісьмовая спадчына не вычэрпваецца тымі тэкстамі, якія былі ўзгаданы вышэй. Варта адзначыць таксама свяшчэнныя тэксты, напісаныя па-беларуску, але арабскай вяззю, якія называюцца кітабамі. На тэрыторыі старажытнай Беларусі былі папулярныя творы, напісаныя па-польску, па-лацінску, па-грэчаску. Такім чынам, «беларускі народ заставаўся захавальнікам сваёй роднай мовы. У яго вуснай творчасці зберагаліся лепшыя моўныя здабыткі, якія пазней знайшлі выкарыстанне ў новай беларускай пісьменнасці»6. Пытанні і заданні |